Έμαθα να δίνω χρώμα στα Χριστούγεννα.

Έμαθα να δίνω χρώμα στα Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα. 

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και αναμνήσεις. Το καλύτερο μου να κάθομαι δίπλα στο στολισμένο δέντρο και να αφήνω την σκέψη μου να γυρίζει στο παρελθόν. Σε όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές. Σε εμπειρίες μοναδικές και σε μνήμες που με γεμίζουν ένταση και με πλημμυρίζουν αγάπη και ζεστασιά.

Ήθελα να ξεκινήσω να μιλάω για χρόνια και ημερομηνίες χαραγμένες στο μυαλό, αλλά μόλις διάβασα μια αστεία συνομιλία στο facebook, αποφάσισα να δώσω χρώματα στα Χριστούγεννα που θα επιλέξω και όχι χρονολογίες. Έτσι κανείς δεν θα μάθει την ηλικία μου και κανείς δεν θα νιώσεις μεγαλύτερος ή μικρότερος.

Τα ροζ Χριστούγεννα.

Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα Χριστούγεννα που χαμογελούσα σαν παιδάκι ανοίγοντας το πρώτο δώρο που ήταν όπως το επιθυμούσα. Ακριβώς όπως μου ταίριαζε και είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη. Ήταν το δώρο του μπαμπά μου. Το πιο σημαντικό δώρο, καθώς έτσι πήρα την αποδοχή που τόσο πολύ αναζητούσα στα μάτια του. Δεν την έβλεπα, δεν υπήρχε, δεν ήθελα να την δω, δεν ξέρω. Ήμουν παιδί τότε και τα έβλεπα μάλλον δύσκολα. 

Χάρηκα τόσο πολύ. Ήταν τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά παπούτσια. Δώρο από τον μπαμπά μου. Τι καλύτερο δώρο. Λάτρευα το ποδόσφαιρο και ακόμα το λατρεύω. Έτρεχα ώρες ολόκληρες στα γήπεδα και μονίμως ήμουν με μια μπάλα στα χέρια. Βλέπεις ο μπαμπάς μου ήθελε αγόρι, αλλά σαν πρώτο παιδί ήρθα εγώ και όχι ο αδερφός μου. Οπότε χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στην πρώτη μου ακαδημία, μαζί με πολλά αγοράκια να κυνηγάμε μια μπάλα. Δεν ξέρω τελικά αν εγώ διάλεξα το χόμπι μου και στην συνέχεια την δουλειά μου, ή αυτό ήρθε μόνο και με βρήκε, ή έστω με την προτροπή του μπαμπά. Σίγουρα όμως το λάτρεψα, όπως και το χαμόγελο του όταν με έβλεπε στους αγώνες.

Υπέροχα εκείνα τα ροζ Χριστούγεννα. Μοναδικά, όπως και τα πρώτα ροζ ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω πότε, ούτε την χαρά που ένιωσα με το δώρο μου, ούτε την καρδιά μου που χτύπησε δυνατά, όταν ένιωσα πως ο μπαμπάς μου χαίρεται να με βλέπει να παίζω ποδόσφαιρο. Ένιωσα την αποδοχή του, την προτροπή του να συνεχίσω. Έβλεπα στα μάτια του να είναι περήφανος για μένα. Να με θαυμάζει και να με επαινεί με τον δικό του τρόπο. Δεν ήταν πάντα εκδηλωτικός. Αλλά δεν με πείραζε και τόσο.

Βρίσκομαι καθισμένη δίπλα στο στολισμένο δέντρο και αναπολώ τους καυγάδες όταν δεν τον άκουγα και έκανα του κεφαλιού στους αγώνες και στην προπόνηση. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και ας εγκατέλειψα. Ξέρω πως στεναχωρήθηκε με την απόφαση μου τότε, αλλά ακόμα και σε αυτό ήταν δίπλα μου.

Ανακούφιση

Τα λευκά Χριστούγεννα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι πρώτες ανησυχίες, άγχη, σκέψεις και προβληματισμοί ήρθαν. Στην εφηβεία πλέον. Τα νεύρα στα κάγκελα, οι αντιδράσεις στο πικ τους, οι ανασφάλειες στο φουλ. Έτσι με θυμάμαι καθισμένη δίπλα στο τζάκι, παραμονή Χριστουγέννων, να μου φταίνε όλα και κυρίως ο Όμηρος που με είχε ξεχάσει και προτιμούσε να παίζει χαρτιά με τους φίλους του και όχι να στέλνει μηνύματα μαζί μου. Θυμάσαι πως ήταν η εφηβεία; Ένα κινητό στο χέρι και όλες οι αντιδράσεις και συναισθήματα στην υπερβολή τους. Κάπως έτσι κι εγώ να τρώγομαι με τα ρούχα μου.

Βλέπεις μεγαλύτερος εκείνος, περισσότερες ελευθερίες. Είχε κάθε δικαίωμα να είναι έξω μετά τις 12.00 τα μεσάνυχτα. Εγώ δίπλα στο τζάκι με τις χριστουγεννιάτικες κάλτσες μου και σοκολάτα στο χέρι, να ανυπομονώ να μεγαλώσω για να κάνω την ζωή μου όπως πίστευα πως θα είναι καλύτερη. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω πόσο σημαντικές ήταν εκείνες οι παιδικές στιγμές, οι ανέμελες και ξέγνοιαστες στιγμές δίπλα στο τζάκι.

Πάντα τα Χριστούγεννα είχαν μια μαγεία. Κι εκείνα είχαν την δική τους. Όταν λοιπόν είχα καταλήξει, πως δεν με νοιάζεται και δεν με αγαπάει, πως οι φίλοι του είναι πιο σημαντικοί από μένα. Τα δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλούν και να καταστρέφουν την κάθε μου προσπαθεία να δεχτώ το μολύβι και την μάσκαρα στα μάτια μου. Από τότε έχω να ξανά βάλω. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα πως δεν μου ταιριάζει το μακιγιάζ και παραμένω σταθερή στην απόφαση μου. Πλατιάζω. 

Εκεί λοιπόν που είχα αρχίσει να βιώνω την μελαγχολία των γιορτών με την ησυχία μου και να αφήνω την θλίψη της ηλικίας να κάνει πάρτι, το κινητό μου άναψε και ένα μήνυμα ήρθε να τα αλλάξει όλα. "Βγες", μια τόσο δα μικρή λέξη και όλα άλλαξαν. Το χαμόγελο επέστρεψε και όλα άλλαξαν δια μαγείας. Βγήκα τρέχοντα στο στολισμένο κήπο και έπεσα με φορά στην αγκαλιά του. Όλος ο κόσμος ήταν εκεί. Χώθηκα στην ζεστασιά του και τίποτα δεν με ένοιαζε. Είχα όλον τον κόσμο γύρω μου, τον ουρανό με τα άστρα στα πόδια μου. Είχαν περάσει όλα και δεν με ένοιαζε τίποτα. Όταν είσαι νέος δεν σε νοιάζει και δεν σε τρομάζει τίποτε. Μια αγκαλιά είναι ικανή να σου χαρίσει τον κόσμο όλο. Να διώξει τον πόνο και να επαναφέρει την χαρά και την ανεμελιά. Ο στολισμένος κήπος δημιουργούσε μια υπέροχη ατμόσφαιρα που μου γεμίζει την ψυχή, ακόμα και σήμερα, και η μικρή χιονόπτωση που ξεκίνησε μόλις βρέθηκα στην αγκαλιά του, δημιούργησαν τα πιο όμορφα λευκά Χριστούγεννα.

Ένας αναστεναγμός βγαίνει τόσο αυθόρμητα από μέσα μου και έχω ανάγκη ένα ποτήρι κρασί. Πάντα όταν γυρίζω πίσω σε τόσο υπέροχες αναμνήσεις, το κρασί είναι η αγαπημένη μου συντροφιά. Νιώθω πως με βοηθάει να νιώθω την γλυκά εκείνης της εποχής. Έχω τόσο υπέροχα Χριστούγεννα και νιώθω πως θα αδικήσω κάποια. Βλέπεις είναι η εποχή μου, κάνω τα πάντα για να είναι πάντα υπέροχα.

Ελπίδα

Τα μωβ Χριστούγεννα.

Ίσως να μην είναι όλα τα Χριστούγεννα όμορφα. Κάποια να τα έχω χρωματίσει λίγο παραπάνω για να μην χάσουν την μαγεία τους. Καθώς τα Χριστούγεννα που μου ήρθαν στο μυαλό, δεν έχουν χρυσόσκονη, και οι νεράιδες δεν τα συντροφεύουν. Ήταν δύσκολα πολύ. Ένας σοβαρός τραυματισμός με εχει καθηλώσει στο κρεβάτι και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο. Το σπίτι στολισμένο για να διώξει τον φόβο και την θλίψη που με διακατέχουν. Κάνω προσπαθεία να χαμογελάσω, αλλά μέσα μου πάντα υπάρχει η ελπίδα. Κρυμμένη τις περισσότερες ώρες, αλλά είναι εκεί, δεν με αφήνει μόνη στην κατάσταση μου.

Περνάω πολλές ώρες στο κρεβάτι και τον καναπέ. Κινητό, τηλεκοντρόλ και βιβλία μόνιμη συντροφιά. Στα δύσκολα τα προτιμώ και αποφεύγω τους ανθρώπους. Νιώθω πως πρέπει να τους καθησυχάσω, ενώ η ανάγκη μου είναι μεγαλύτερη. Δεν ξέρω, αλλά αυτή την συνήθεια τη κρατάω όσα χρόνια και αν έχουν περάσει. Περιμένω τα Χριστούγεννα, αλλά δεν είμαι και χαρούμενη. Θέλω να ανοίξω το δώρο μου, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ανάμεικτα συναισθήματα και επιθυμίες. Το βράδυ της παραμονής έχει φτάσει και όλοι χαμογελούν, σε μια προσπάθεια να μου δώσουν δύναμη και θετική ενέργεια. Βλέπω τον αγώνα τους, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Ίσως να μην με ένοιαζε κιόλας, στην φάση που ήμουν.

Αδιάφορα ξετυλίγω τα δώρα και σε όλα χαμογελώ συγκρατημένα. Δεν θέλω να στεναχωρήσω ούτε την οικογένειά μου, ούτε τους φίλους μου. Δώρα που αν τα έπαιρνα άλλη χρονιά, θα ήμουν ευτυχισμένη. Συγκρατούσα όμως με κόπο τα δάκρυά μου και την θλίψη μου και συνέχιζα να ανοίγω τα δώρα μου. Ένα μικρό τσαλακωμένο πακετάκι φτάνει στα χέρια μου, χωρίς να γνωρίζω τον παραλήπτη. Το ανοίγω όλο περιέργεια. Ένα μικρό μωβ αυτοκινητάκι είναι μέσα στο πακέτο. Τα δάκρυα κυλούν βροχή και οι πρώτοι λυγμοί κάνουν την εμφάνιση τους. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, αλλά δεν μπορώ και να μην νιώσω ευτυχία. Μια ανακούφιση, μια θαλπωρή, μια ευτυχία ήρθε και φώλιασε στην ψυχή μου. Ξεσπάω και νιώθω να ηρεμώ, να αδειάζω. Σαν κάτι να τραβάει το βάρος της ψυχής μου μακριά. Πρωτόγνωρη κατάσταση, πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Το αγαπημένο αυτοκινητάκι του αδελφού μου ήταν το δώρο μου. Το αυτοκινητάκι που είχε πέσει από ταράτσες, είχε χαθεί στην αποθήκη, το είχαμε σώσει τελευταία στιγμή από το τζάκι. Ήταν το δώρο του. Ένα παιχνίδι που φυλούσε τόσα χρόνια και δεν το έδινε ποτέ σε κανέναν και ας είχε πάει μέχρι και φαντάρος. Καταλαβαίνεις λοιπόν και για τι ηλικία μιλάμε και τι ταλαιπωρία είχε περάσει. Το μόνο που μπορούσα να ρωτήσω ήταν γιατί, αν και δεν χρειάστηκε καν να το αρθρώσω.

Με κοιτούσε μέσα στο μάτια με ένα χαμόγελο και το μόνο που μου είπε ήταν: " επειδή πέρασε τόσα πολλά άλλα το χρώμα του και το σχήμα του δεν το έχασε ποτέ". Εκείνα τα Χριστούγεννα, τα χρωμάτισε ο αδερφός μου και ήταν τα πιο όμορφα μωβ Χριστούγεννα. Χριστούγεννα που είχαν πόνο, κλάματα, στεναχώρια, ανακούφιση, ελπίδα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά η αγάπη κατάφερε να τους δώσει χρώμα. Το αγαπημένο μου χρώμα. Απόχρωση θα με διόρθωνε ο αδερφός μου, αν με άκουγε τώρα.

Πω πω, νομίζω πως το κρασί μου φτιάχνει την διάθεση και αυτή η αναπόληση με γύρισε τόσο πίσω. Με γέμισε στιγμές και αναμνήσεις που τόσο είχα ανάγκη. Αυτά τα Χριστούγεννα είναι τόσο διαφορετικά. Ίσως και λίγο μοναχικά. Νιώθω πως οι αναμνήσεις και οι φωτογραφίες θα έχουν την σημαντικότερη θέση δίπλα στο τζάκι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι ένα διάστημα που όλοι μας έχουμε ανάγκη από κάτι, κάτι που θα μας σπρώξει και θα μας βγάλει από το λήθαργο που ζούμε. Ας είναι οι όμορφες αναμνήσεις αυτή η δύναμη.

Αγάπη

Τα κόκκινα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο αγαπημένη μου γιορτή. Μου αρέσουν τα χρώματα και οι λάμψεις, τα λαμπάκια και τα στολίδια, τα κάλαντα και οι βόλτες. Ακόμα και τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά έχω αρχίσει να τα συμπαθώ σιγά σιγά. Είμαι λάτρης της σοκολάτας, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα μου. Δεν τα έτρωγα και δεν μου άρεσε να τα φτιάχνω. Μόνο εκείνα τα Χριστούγεννα, μπήκα στην κουζίνα και είπα πως θα προσπαθήσω. Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα σπίτι μας. Θέλαμε να είναι όλα τέλεια. Στολίσαμε το δέντρο, βάλαμε γιρλάντες παντού και τα φωτάκια περισσότερα και από του δήμου Αθηναίων. 

Οπότε η ζαχαροπλαστική ήταν μονόδρομος. Μπήκαμε λοιπόν στην κουζίνα και ξεκινήσαμε με τις ελάχιστες γνώσεις μας να δημιουργήσουμε τα καλύτερα μελομακάρονα και τους πιο λαχταριστούς κουραμπιέδες. Εννοείται πως τίποτα από τα δύο δεν πέτυχε και στο γιορτινό τραπέζι απολαύσαμε τα γλυκά που πήραμε από γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής. Η ιστορία μας όμως με την ζάχαρη άχνη και τα καρύδια άφησε εποχή στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όλοι γελούσα με την καρδιά τους και μας κορόιδευαν με πολλή αγάπη. Δεν σκεφτήκαμε να ξανά δοκιμάσουμε. Ήταν μια υπόσχεση και μια συμφωνία που κλείστηκε με τα μάτια. Εκεί στο στολισμένο τραπέζι, δίπλα στο τζάκι.  Μια αγωνία που κρατάει χρόνια τώρα. Θα στολίζουμε, θα μαγειρεύουμε και θα αγοράζουμε τα καλύτερα γλυκά και κρασιά για όλους.

Βέβαια ήταν ωραία που η κουζίνα μύριζε βούτυρο και ζάχαρη άχνη, αλλά όλο αυτό μέχρι να κάψουμε την πρώτη παρτίδα. Μετά δεν μας άρεσε καθόλου η φάση. Θυμάμαι ακόμα να βράζουμε κόκκινο κρασί με κανέλα και πορτοκάλι για να ξεμυρίσει η κουζίνα. Ίσως να βρίσκουμε τριμμένα καρύδια ακόμα και σήμερα. Για τέτοια επιτυχία μιλάμε. Ήταν όμως τα δικά μας ρομαντικά, κόκκινα Χριστούγεννα. Οπότε το πειράζει που ακόμα υπάρχει αυτή η αίσθηση του καμένου βουτύρου;

Περνάει η ώρα και βυθίζομαι όλο και πιο πολύ σε αυτή την γλυκειά μελαγχολία των γιορτών. Γεμίζω και ξανά γεμίζω το ποτήρι μου και χαζεύω τις φλόγες του τζακιού. Το μάγουλα μου είναι κόκκινα από την ζεστασιά του. Το μυαλό έχει πλημμυρίσει αισθήσεις και εικόνες. Η ψυχή μου έχει γεμίσει από ανακούφιση και θαλπωρή. Πόσο σημαντικές είναι οι γιορτές για την ψυχική μας ηρεμία. Πόση ανάγκη είχαμε φέτος να βρεθούμε όλοι μαζί;

Περίεργη φάση της ζωής μας, όπως είπα πολλές φορές. Δεν θα χάσω την θετικότητα μου. Θα αρκεστώ σε μια αγαπημένη μου έκφραση. "Κάθε εμπόδιο για καλό" και θα γεμίσω ενέργεια και δύναμη για την συνέχεια. Εξάλλου η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.

Έχουμε την δυνατότητα όμως να αγοράσουμε εμείς τα λουλούδια. Το σκέφτεσαι ακόμα...;

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι λιγάκι μοναχικά. Μην στεναχωριέσαι και μην απελπίζεσαι.
Πάρε μια σφιχτή αγκαλιά όσους έχεις δίπλα σου και φόρτισε με ενέργεια τις μπαταρίες σου.
Θα μας χρειαστεί.

Η δική μου συμμετοχή στο challenge χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άλκηστη που μου έδωσε την χαρά να γυρίσω πίσω και να ξανά θυμηθώ τόσο όμορφες στιγμές. Τρέλα ονειροπόλα μια ζωή. Δεν μπορείς λοιπόν να φανταστείς πόσο το απόλαυσα. 

Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να έχουν όση αγάπη, ζεστασιά, ανακούφιση, ελπίδα και αισιοδοξία χρειάζεται ο καθένας μας. Ευτυχισμένα Χριστούγεννα.