Οι άνθρωποι που "έφυγαν"
πάντα θα ζουν στα πιο όμορφα κομμάτια της ψυχής μας.
Νιώθω την επιθυμία να αφήσω αυτό το κείμενο εδώ, να υπάρχει για να θυμάμαι πάντα. Όχι ότι είναι από τις καταστάσεις που εύκολα ξεχνάς, και σίγουρα δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα λησμονήσεις.
Υπάρχουν στιγμές που έχω έντονα την ανάγκη να κάνω τις σκέψεις και τα συναισθήματα λέξεις, φράσεις και προτάσεις.
Ίσως επειδή τα λόγια χάνονται και τα γραπτά μένουν, ή επειδή είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που με πνίγουν και αυτά με αναγκάζουν να τα αποτυπώσω στο χαρτί.
Είναι δύσκολες οι μέρες που διανύουμε, περίεργα έτσι κι αλλιώς τα συναισθήματα.
Ο κόσμος φοβάται το χθες, τρέμει το σήμερα, δεν ξέρει τι να περιμένει αύριο.
Μια φάση της ζωής μας που η ελπίδα κάπως χάνεται, οι αρνητικές σκέψεις μας κατακλύζουν και η θλίψη φωλιάζει στην καρδιά μας.
Νόμιζα πως ήλεγχα την κατάσταση και πως ακόμα δεν με είχαν επηρεάσει όλα αυτά.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα θέλουμε.
Βέβαια, στην ζωή δεν υπάρχουν μόνο φόβοι και άγχη για τον κορονοιο, η ζωή υπάρχει και γύρω από αυτόν και πέρα από αυτόν.
Έτσι λοιπόν μια "απώλεια" που δεν σχετίζεται μαζί του, όχι ότι έχει σημασία, απλά έχω την ανάγκη να το πω, τάραξε τα δικά μου νερά.
Τις δικές μου ήσυχες μέρες. Όσο ήσυχες μπορούσαν να είναι σε αυτή την χρονική φάση που διανύουμε.
Δεν ξέρω αν νιώθω πόνο ή ανακούφιση. Και το λέω αυτό, καθώς δεν μου αρέσει να βασανίζονται και να υποφέρουν οι άνθρωποι από χρόνιες και σοβαρές ασθένειες. Ασθένειες που τους μαραζώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ.
Σίγουρα νιώθω ευγνωμοσύνη.
Ευγνωμοσύνη που έχω τόσες αναμνήσεις να φέρνω στο μυαλό.
Όμορφες στιγμές σε μέρες καθημερινές, αλλά και σε γλέντια και γιορτές.
Πολλά χαμόγελα και πολλές ευχές, όχι επειδή έπρεπε, αλλά χαμόγελα και ευχές από καρδιά.
Για τέτοιο άνθρωπο μιλάμε.
Δεν κρατάω στην ζωή μου ανθρώπους απλά για να υπάρχουν.
Έχω ανάγκη και επιθυμώ οι άνθρωποι μου να είναι σημεία αναφοράς.
Έτσι ήσουν κι εσύ.
Ένα σπουδαίο σημείο αναφοράς γι αυτήν την οικογένεια.
Ναι, νιώθω πως κι εσύ ήσουν ένας "ξένος" συγγενής που έγινε στην πορεία οικογένεια.
Κάποιοι άνθρωποι ήταν σταθμοί στην ζωή μας. Νιώθω περήφανη, αλλά και ευτυχισμένη που είχα την ευτυχία να γνωρίσω τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήσουν κι εσύ.
Χαίρομαι που βρέθηκα πολλές φορές κοντά σου και πήρα λίγη από την αίγλη και από την φλόγα σου.
Ένας άνθρωπος καλοσυνάτος και καλόκαρδος, ευγενικός και χαμογελαστός, ένας εξαιρετικός ακροατής και υπέροχος συνομιλητής.
Πως γίνεται να μην νιώσω ευγνωμοσύνη για έναν τέτοιο άνθρωπο;
Ποιός δεν θα ένιωθε;
Είναι δύσκολο να βρεις τέτοιους ανθρώπους στην ζωή. Συνήθως, οι συγγενείς έχουν τον ρόλο του κριτή, ή έχουν μάθει να χώνουν την μύτη τους παντού, ειδικά εκεί που δεν πρέπει. Μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί μια κατάσταση, μια ίντριγκα, μια παρεξήγηση.
Καταστάσεις που φέρνουν τους πάντες σε δύσκολη θέση.
Λόγους που χωρίζουν τις οικογένειες στην μέση.
Απαράδεκτα σκηνικά, που ζει η μέση ελληνική οικογένεια.
Οπότε είναι τύχη, να έχεις ανθρώπους διαφορετικούς κοντά σου. Ή μάλλον ήταν τύχη που είχες την ευκαιρία να έχεις τέτοιους ανθρώπους κοντά σου. Μιας και αυτοί οι άνθρωποι γίνονται όλο και λιγότεροι στην δικιά μου ζωή και οικογένεια.
Ήμουν από τις τυχερές, καθώς αν κοιτάξω πίσω μπορεί να νιώσω θλίψη για τους ανθρώπους μου που έφυγαν, αλλά θα νιώσω και ευτυχία για τις αναμνήσεις που μου χάρισαν, για τις ευχές, τις συμβουλές, τις αγκαλιές, τις νουθεσίες, και τα χαμόγελα.
Πολλά χαμόγελα και πολλές ευχές στις ευτυχισμένες μου στιγμές. Πολλές συμβουλές και απεριόριστη στήριξη, όταν πραγματικά το χρειάστηκα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω, ότι ήσουν δίπλα μου, σε μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές της ζωής μου.
Ανθρώπους που με στήριξαν και με υποστήριξαν, ανθρώπους που με μεγάλωσαν, με συμβούλευσαν και με καμάρωσαν.
Ένας τέτοιος σπουδαίος άνθρωπος ήσουν κι εσύ στην ζωή μου.
Ένας άνθρωπος που με έκανε περήφανη για την συνεχή του προσπάθειά, μιας και η ζωή δεν σου φύλαγε και τα καλύτερα.
Δεν σου έστρωσε κάνεις κόκκινο χαλί, ούτε στην γωνία σε περίμεναν τα ευκολότερα.
Πέρασες πολλά, αρκετά δύσκολα, αλλά πάντα με το κεφάλι ψηλά. Περήφανος και δυνατός στεκόσουν πάντα απέναντι μας.
Κάποτε μου είπαν ότι " τις δυσκολίες και τα προβλήματα υγείας η τύχη τα φέρνει στους δυνατούς".
Πάντα με ενοχλούσε που το άκουγα αυτό.
Εσύ μου απέδειξες όμως ότι έτσι είναι.
Πως οι δυνατοί έχουν μάθει να παλεύουν και να τα καταφέρνουν.
Νιώθω τυχερή που κι εσύ μου το απέδειξες.
Καθώς ήσουν πάντα στην "ειδική" μου κατηγορία, μαζί με κάποια αλλά σημαντικά πρόσωπα για μένα, που σίγουρα τώρα έχεις συναντήσει.
Δεν έκανες μεγάλο αγώνα για να αφήσεις πίσω σου ομορφιά, χαρά και ευτυχία. Ήταν εύκολο για σένα. Εσύ ήσουν η ομορφιά της ψυχής και η χαρά του ανθρώπου. Οπότε για σένα ήταν αναμενόμενο πως θα άφηνες πίσω σου μόνο ευτυχία.
Συνέβαλες τόσο αρμονικά στην δημιουργία ολοκληρωμένων ανθρώπων, που νιώθουν μόνο περηφάνια και ευτυχία στο άκουσμα του ονόματος σου. Ανθρώπους που έχουν μόνο καλά να πουν στην αναφορά σου.
Ξέρω πως δεν πάλεψες πολύ για να το καταφέρεις, δεν ήταν δύσκολο για σένα.
Ήσουν από την φύση σου καλός άνθρωπος και πάντα έδειχνες σεβασμό σε όποιον και αν είχες απέναντι σου, μικρό ή μεγάλο, φτωχό ή πλούσιο, γυναίκα ή άντρα, δυνατό ή αδύναμο.
Ποτέ δεν είχες άσχημο λόγο για κανέναν, ούτε στα δύσκολα.
Καλοσυνάτος και γλυκός, ακόμα και σε φάσεις της ζωής σου, που όσο αυστηρός ή και παράξενος και να γινόσουν, κανείς δεν θα λέγε κουβέντα.
Ήσουν πάντα εκεί.
Βράχος και στήριγμα για όλους.
Δεν ξέρω αν κανένας μας σου είχε πει όλα αυτά που ένιωθε, ούτε και εγώ, ίσως επειδή πάντα πιστεύουμε ότι οι δυνατοί δεν έχουν ανάγκη από λόγια. Αυτό ισχυρίζομαι κι εγώ, πολλές φορές, μα δεν είναι αλήθεια.
Και πάντα έρχεται μια μερα, που είναι αργά, αλλά όλοι νιώθουμε την ανάγκη να τα πούμε, όπως και εγώ τώρα. Καθώς οι άνθρωποι νομίζουμε πως ποτέ, τίποτα δεν θα μας χωρίσει.
Μα κάνουμε λάθος.
Η ζωή είναι μικρή και θα πρέπει να λέμε τι νιώθουμε στους ανθρώπους μας.
Μα κάνουμε λάθος.
Η ζωή είναι μικρή και θα πρέπει να λέμε τι νιώθουμε στους ανθρώπους μας.
Δεν ξέρω αν νιώθω πως πρέπει να απολογηθώ που δεν το έκανα, δεν ξέρω αν είναι τέτοια η ανάγκη μου.
Νομίζω όμως, πως η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μου για σένα, είναι που με έκαναν να θέλω να γράψω όλα αυτά.
"Οι άνθρωποι πεθαίνουν, όταν τους ξεχνάμε" έτσι διάβασα κάπου.
Πως μπορείς να ξεχάσεις όμως ανθρώπους που η παρουσία τους ήταν έμπνευση για την ζωή σου.
Πως μπορείς; Απλά δεν μπορείς!
Δεν θέλεις και δεν υπάρχει λόγος να ξεχάσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πηγή έμπνευσης για την ζωή μου, με βοήθησαν τα λόγια και η παρουσία τους στα δύσκολα.
Είναι κομμάτι της ιστορίας μου, είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου, είναι η οικογένεια που επέλεξα.
Δεν κρατάω εύκολα δεσμούς, δεν με κρατάνε οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί κοντά στους ανθρώπους.
Η ποιότητα και η προσωπικότητα τους με μαγνητίζει. Ναι, ένας τέτοιος άνθρωπος ήσουν πάντα κι εσύ.
Μπορεί να μην στο είπα ποτέ, ίσως και ο τρόπος που στο έδειχνα να μην ήταν πάντα κατανοητός, ο επιθυμητός. Σίγουρα όμως, δεν αλλάζουν όλα αυτά που ένιωθα, πίστευα, νιώθω και πιστεύω ακόμα και τώρα που "έφυγες" για σένα.
Έβλεπα κάποια στιγμή ένα ντοκιμαντέρ για τα γέρικα πλατάνια, για τους τόσο μεγάλους κορμούς και τις άπειρες ρίζες που αφήνουν πίσω τους, όταν πλέον δεν έχουν ζωή.
Αυτό το ντοκιμαντέρ ήρθε στο μυαλό μου, μόλις έμαθα πως κι εσύ δεν θα είσαι πλέον μαζί μας.
Ξέρεις γιατί;
Επειδή νιώθω πως μας δημιούργησες από τα καλά σου χαρακτηριστικά. Πως εμείς είμαστε οι ρίζες που άφησες πίσω σου. Όλες αυτές οι μικρές καταβολές που άφηνες πίσω σου όλα αυτά τα χρόνια της ζωής.
Πως σε όλους μας έμαθες και κάτι.
Άφησες πίσω σου μια κληρονομιά.
Και δεν μιλάω για πλούτη και περιουσιακά στοιχεία.
Μιλάω για σεντούκια με συμβουλές και νουθεσίες, μπαούλα με καλούς τρόπους και αξίες, θησαυρούς ολόκληρους για μας που μας έμαθες να εκτιμάμαι.
Ήσουν ένας σπουδαίος, σημαντικός και σπάνιος άνθρωπος στην ζωή μας και θα παραμένεις μια όμορφη ανάμνηση και ένας ακόμα άγγελος εκεί ψηλά που θα μας προσέχεις πάντα.
Νιώθω πολύ περήφανη που σε γνώρισα, σε έμαθα και μεγάλωσα κοντά σου.
Χαίρομαι που ήσουν πάντα δίπλα μου με έναν καλό λόγο, μια ευχή και μια συμβουλή.
Θα έχεις πάντα μια θέση στην ψυχή μου.
Μια ψυχή που έβαλες κι εσύ, ευτυχώς, ένα λιθαράκι.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να σε χαιρετήσω.
Μιας και σε αυτό δεν μοιάζαμε πολύ. Δεν μπορώ να πω η πίστη σου ήταν αξία παραδείγματος για μας.
Απλά εγώ κράτησα τον δικό μου τρόπο να την δείχνω.
Ξέρω δεν σε ενοχλεί, ακόμα και τα στραβά μου δεν σε ενόχλησαν ποτέ, ακόμα και όταν με μάλωνες, ο τρόπος σου είχε αγάπη.
Αυτή την αγάπη και την καλοσύνη σου θα την κρατήσω στην ζωή μου, αυτός είναι ο τρόπος μου να σε θυμάμαι πάντα.
Αυτός είναι ο τρόπος μου για να σου πω αντίο, μιας και οι συνθήκες που βιώνουμε δεν μου επέτρεψαν να σε χαιρετήσω με τον δικό σου τρόπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου