365 μέρες: It's time to thank yourself, please.

 

365 μέρες: It's time to thank yourself, please.

365 μέρες. Ένας χρόνος. Ένας υπέροχος δημιουργικός χρόνος.

Λένε πως είμαι περίεργος, ή έστω ιδιαίτερος άνθρωπος. Κάποτε, με ενοχλούσε λιγάκι, ίσως και να με είχε στεναχωρήσει κάποιες φορές. Περνούσαν τα χρόνια όμως και συνέχιζα να το ακούω, οπότε μάλλον το συνήθισα. Δεν ξέρω αν το πιστεύω ή αν ποτέ το αποδέχτηκα. Σίγουρα όμως δεν με ενοχλεί πια, όταν το ακούω. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να προσπαθούν κάποιοι από τους ανθρώπους μου να δηλώσουν την διαφορετικότητα και κάποιοι  γνωστοί να δείξουν πως δεν τους ταιριάζω. Βέβαια, υπάρχουν και φορές που δηλώνουν ξεκάθαρα με αυτήν τους την δήλωση, την αντίδραση τους στον χαρακτήρα μου ή και μια μικρή υποτίμηση στον τρόπο μου. Δεν ξέρω αν το συνήθισα αυτό ή αν ακόμα με νευριάζει. Είμαι απόλυτα σίγουρη όμως πως μόλις περάσουν μερικά λεπτά δεν μου καίγεται καρφί πλέον. Καλά δεν το συζητώ, για όσους δεν έχουν θέση στην καρδιά μου, δεν θα ασχοληθώ ούτε αυτά τα λίγα λεπτά. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου. Μου πήρε χρόνια, αλλά μόλις κοιτάζω τον καθρέφτη μου έχω καθαρή ματιά. Προς θεού, ο αγώνας δεν σταματά ποτέ, αλλά είναι σε σημείο που χαίρομαι με τα βήματα που έχω κάνει.

Με κείνα και με τα άλλα, απ' αλλού ξεκίνησα και αλλού οι λέξεις και οι σκέψεις μου με πάνε. Θα γυρίσω στην αρχική μου σκέψη όμως και θα σου μιλήσω για όλα αυτά που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν. Εννοείται πως θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο, εκείνον που άλλους τους εκνευρίζει και σε κάποιους φαίνεται περίεργος, αλλά τον λατρεύω. Εσύ είσαι εδώ, με διαβάζεις αυτή την στιγμή, οπότε κάτι σου αρέσει. 

Όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το μπλογκ, δεν ήμουν σίγουρη για πόσο καιρό θα το καταφέρω. Βλέπεις η αναβλητικότητα είναι κάτι που δεν μπορώ να αποβάλλω τελείως, όπως επίσης και το να ασχολούμαι με εκατοντάδες πράγματα ταυτόχρονα. Ξεκίνησα λοιπόν, δειλά δειλά και χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Βλέπεις είμαι από εκείνους τους περίεργους, οπότε δεν θα καταλάβαιναν και πολλοί την επιθυμία μου. Δεν είχα και καμιά όρεξη να το συζητήσω ή να ακούσω άλλη γνώμη, έτσι έμειναν και στην απ' έξω. Συνήθισα να μου παραπονιούνται, οπότε καλή καρδιά. Λίγη ακόμα γκρίνια, μπορούσα και μπορώ να την αντέξω. 

Ξέφυγα πάλι. Κάποιος να με επαναφέρει.

Άρχισα λοιπόν, πριν ένα χρόνο, να αφιερώνω λίγο παραπάνω απ' το συνηθισμένο χρόνο στον εαυτό μου. Στην αρχή έκανε εντύπωση, μετά προκάλεσε σύγχυση και απορίες και προς το τέλος του χρόνου παράπονα και γκρίνιες. Είχα μάθει σε αυτές τις συνθήκες, οπότε δεν ασχολήθηκα πολύ. Παρά μόνο, όταν ενοχλήθηκα λιγάκι παραπάνω. Όταν κάποιος κάνει ένα βήμα παραπάνω απ' την γραμμούλα που του έχω βάλει, δείχνω τα δόντια μου για να το καταλάβει. Απ' αυτές τις αντιδράσεις λοιπόν φτάσαμε σε αυτήν την ανάρτηση σήμερα. Μήπως εδώ πρέπει να πω ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που καταφέρνουν να με βγάλουν από το πρόγραμμα μου; Μήπως τελικά έτσι γίνομαι, πιο δημιουργική;

Να θυμηθώ να το σκεφτώ αργότερα αυτό. Καθώς αν το πιάσω τώρα αυτό το θέμα, δεν μας βλέπω να καταλήγουμε στο αρχικό πλάνο των γενεθλίων.

Όταν πλησίαζε ο καιρός να κάνω πάρτυ και γενέθλια στο μικρό μου δημιούργημα, σκεφτόμουν αλλιώς το κείμενο που θα ανέβαινε. Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε μεγάλα σχέδια, καθώς ποτέ δεν ξέρουμε πως θα μας τα φέρει η ζωή. Ας ζούμε το σήμερα και για το αύριο, ας κάνουμε λίγη υπομονή. Πλησίαζαν λοιπόν οι μέρες και σκεφτόμουν πως θα ήθελα να ανεβάσω ένα θετικό και χαρούμενο κειμενάκι. Όλο χαμόγελα και τρελά κέφια. Ήθελα να το μοιραστώ με τους μπλογκ-ο-φίλους μου, αλλά και με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Αλλιώς τα υπολόγιζα όμως και αλλιώς ήρθανε είπαμε. Οπότε πάμε να σου εξηγήσω με τον τρόπο μου, τι έγινε και φτάσαμε εδώ.

Νιώθω πως η προσπάθεια μου να είμαι συνεπής σε αυτό το blog, με βοηθά να αλλάζω σαν άνθρωπος. Ακόμα και ένα λιθαράκι να βάζω την φορά, νιώθω ευτυχισμένη.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου. Πρωί.

- Θέλω να γράψω μια ανάρτηση για το μπλογκ μου. 

- Ναι ε;

- Ξέρεις κλείνει έναν χρόνο σε λίγες μέρες και νομίζω ότι θέλω να του κάνω γενέθλια. Τέλειο;

-...χμ, καλό μου ακούγεται.

- Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θέλω να γράψω και πως, αλλά θέλω κάτι χαρούμενο.

-...εσύ ξέρεις καλύτερα. Θα φάμε κάτι; Νιώθω πως έχω πεινάσει λίγο.

- Όχι, δεν θα φάμε. Θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Τι σου εξηγώ τόση ώρα;

- Μα, εγώ πεινάω.

- Ωραία. Φάε. Έχω δουλειά σου λέω. Κάνω κάτι.

- Καλά, δεν μπορεί να περιμένει; Μόνος θα τρώω;

- Μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις τίποτα ρε παιδάκι μου! Έλεος. 

- Εντάξει, εντάξει. Σε αφήνω.Τι θα φάω όμως, μονολογεί δυνατά για να το ακούσω.

Πρώτη προσπάθεια να μοιραστώ την χαρά μου με κάποιον. Την χαρακτήριζεις και failed. Βασικά, μόνο έτσι μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Οκ, δεν θα πω ότι δεν με ενόχλησε. Ειδικά αυτό το "τι θα φάμε" στο τέλος, μου έφερε ένα μωβ χρώμα στα μάγουλα. Μωβ, καθώς δεν έμεινα στο απλό ροζάκι που προκαλεί η νευρικότητα.

Σκέφτηκα πως μπορεί να μην ήταν καλό το timing, μπορεί να μην είχε όρεξη, ίσως και όντως να πεινούσε. Αχ, σε αυτό ταιριάζουμε απόλυτα, όταν πεινάμε η μόνη συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε είναι με την κοπέλα στο τηλεφωνικό κέντρο της γειτονικής πιτσαρίας. Έδωσα τόπο στην οργή, που λένε και στο χωριό μου και είπα να μην το κάνω θέμα. Εξάλλου, είναι το δικό μου μπλογκ, που εγώ αγαπώ να γράφω και δεν είναι στις κοινές μας συνήθειες. Γενικά, πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να μοιράζονται τα πάντα, ούτε είναι απαραίτητο να ζουν σαν αυτοκόλλητα. Μπορεί ο καθένας να ασχολείται και να αγαπά ότι θέλει, ακόμα και αυτά που δεν αρέσουν στους άλλους.

Μια μικρή διάθεση να τον δικαιολογήσω, δεν θα την κρύψω. Υπήρχε. Λογικό που την διέκρινες κι εσύ. Μη μου πεις ότι κι εσύ δεν δικαιολογείς μερικές φορές του δικούς σου ανθρώπους; Ναι ναι, θα συμφωνήσω. Δεν πρέπει να το κάνουμε, καθώς αδικούμε τον εαυτό μας συνήθως. Άλλο θέμα αυτό όμως. Ας το αφήσουμε στην άκρη, για άλλη ανάρτηση.

Δειλά δειλά έκανα τα πρώτα βήματα. Ένα χρόνο μετά, νιώθω πολύ χαρούμενη.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου. Μεσημέρι.

- Μήπως να αφήσεις λίγο το κινητό σου στην άκρη, να πούμε καμιά κουβέντα, λέει η φίλη μου με ειρωνικό στυλάκι.

- Θυμάσαι που σου είπα πως έχω δουλειά και αν θέλεις να τα πούμε, θα γίνει μετά το φαγητό; απαντάω χωρίς να χάσω την ευκαιρία να δώσω και μια δόση ειρωνείας στα λόγια μου. Εσύ επέλεξες να έρθεις τόσο νωρίς. Δες τηλεόραση τώρα.

- Αφού δεν είναι σημαντικό αυτό που κάνεις. Να δούλευες, να το καταλάβω. Αλλά τώρα απλά σκοτώνεις τον χρόνο σου.

- Σκότωσε λοιπόν κι εσύ με κλειστό στόμα τον δικό σου και όλα καλά, απαντάω με σηκωμένο φρύδι για να γίνω απόλυτα κατανοητή.

- Αλήθεια; Έρχομαι σπίτι σου μετά από τόσες μέρες και θα δω τηλεόραση;

- Συγγνώμη δεν σου εξήγησα στο τηλέφωνο, όταν μιλήσαμε;

- Ναι αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα είσαι τόσο γαϊδούρι, να κάθεσαι να γράφεις, απ'το να μιλήσουμε.

- Γαϊδάρα είσαι εσύ φιλενάδα μου, που νομίζεις ότι είσαι πάνω απ' όλους και όλα. Στο κάτω κάτω, δεν σε κάλεσα. Εσύ μου φορτώθηκες με το έτσι θέλω.

- Ήρθα πιο νωρίς να σου κάνω παρέα. Να μην είσαι μόνη σου και να σε βοηθήσω με το φαγητό. 

- Δεν ήθελα παρέα, έχω δουλειά όπως βλέπεις. Και με το φαγητό δεν βοήθησες. Απλά βούλιαξες στον καναπέ.

- Μα, τα είχες όλα έτοιμα. Τι να έκανα; Άστο αυτό τώρα να σου πω για τον τύπο από το Facebook.

- Δεν λες να καταλάβεις ότι είναι σημαντικό αυτό που κάνω; 

- Συγγνώμη; Πιο σημαντικό από τον τύπο που μου στέλνει μηνύματα;

- Πολύ πιο σημαντικό και ουσιαστικό. Επειδή όμως δεν θα γλιτώσω από σένα, άντε λέγε να τελειώνουμε.

Δεύτερη προσπάθεια να μοιραστώ την χαρά μου, που κατάφερα να βρω χρόνο και να πετυχω τον στόχο που έβαλα. Η φίλη μου και συνάδελφος, γνωρίζει ακριβώς το πρόγραμμα μου, τις δυσκολίες της καθημερινότητας μου, και πόσες φορές με πήρε ο ύπνος με το κινητό στο χέρι, για να προλάβω να προετοιμαστώ για την δουλειά μου, αλλά και να γράψω τις τελευταίες λέξεις και ετικέτες στην ανάρτηση μου. Πριν ακόμα έρθει στο σπίτι μου για το μεσημεριανό μας τραπέζι, γνώριζε τι ήθελα να κάνω, αλλά αφού δεν ήταν σημαντικό για εκείνη, έπρεπε να μπει στα "για αργότερα". Να πιάσουμε ψιλή κουβέντα και να κους κουσάρουμε τους πάντες. 

Βέβαια, εδώ μου ξανά μπαίνουν σκέψεις για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου και ποια λάθη της προηγούμενης ζωής πληρώνω. Νιώθω όμως πως δεν είναι του παρόντος. Να μου θυμίσεις, σε παρακαλώ, να τα πούμε αυτά κάποια στιγμή όμως.

Θετικές σκέψεις, δημιουργικές ώρες, υπέροχες αναρτήσεις.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου. Μεσάνυχτα.

- Ε, που είσαι; Πάλι εξαφανίζεσαι.

- Τι γκρινιάζεις μωρέ; Αφού πριν δύο μέρες κάναμε βιντεοκλήση και μιλούσαμε δύο ώρες. 

- Αφού με ξέρεις. Κλεισμένος σπίτι όλη μέρα. Η κλεισούρα της καραντίνας με πεθαίνει.

- Πω πω, δεν αντέχεται άντε να χιονίσει λίγο να ασχοληθείς με αυτό να ησυχάσουμε.

- Χαχαχα, δεν έχεις και άδικο. Για πες κανένα νέο. 

- Τι νέο θέλεις ρε τέτοια ώρα; Είναι μεσάνυχτα στην Ελλάδα. Πάλι ξέχασες την διαφορά ώρας.

- Ωχ, πάλι δίκιο έχεις. Γιατί δεν κοιμάσαι;

- Αρχικά, δεν με αφήνεις. Αλλά για να λέμε και την αλήθεια, προσπαθούσα να κάνω ένα σχεδιάγραμμα για μια ανάρτηση στο μπλογκ μου. Κατάφερα να κλείσω ένα χρόνο, με ενεργή συμμετοχή παρακαλώ.

- Μπράβο. Χαρούμενη; Βοήθησε η καραντίνα. Με τόσο τρέξιμο μέσα στην μέρα, θα τα είχες καταφέρει; Τι θα γράψεις;

- Καλά σίγουρακι. Μπορεί να έγραφα αραιά και που. Βόλεψε πολύ. Δεν ξέρω. Σκέφτομαι διάφορα. Γράφω και σβήνω.

- Παράτα το. Αφού δεν το έχεις με τα σχεδιαγράμματα. Όταν πας να το γράψεις, άστο να πάει όπου πάει. Αφού έτσι το απολαμβάνεις.

- Χαχαχα, πόσο δίκιο έχεις. Για πες τι αλλά;

Τρίτη και τυχερή θα την πω αυτήν την προσπάθεια. Όταν κάποιος σε ξέρει καλά, ξέρει και τι να πει και πως να σε τροφοδοτήσει θετικά. Αυτό χρειαζομουν εκείνη την στιγμή. Ένα push να αφήσω μια προσπάθεια στην άκρη. Μια προσπάθεια που δεν μου ταίριαζε και να λειτουργήσω με τον δικό μου τρόπο.

Και αυτό έκανα.

Πέρασαν λίγες μέρες και μπορεί να μην είναι στον χρόνο που υπολόγιζα και όπως το σχεδίαζα, αλλά "αυτό" είναι εγω. Έτσι λειτουργεί αυτή η ιδιαίτερη φύση μου, αυτή που αναγνωρίζουν οι άλλοι σε μένα, που προβάλουν, που υποτιμούν. Δεν ξέρω. Ας το λέει ο καθένας όπως θέλει. Εμένα μου αρέσει που αυτός ο ιδιαίτερος, περίεργος άνθρωπος που βλέπουν, είναι καλά μέσα του και ακόμα και όταν το χάνει για λίγο, επιστρέφει πιο δυναμικά στην πορεία.

Όσο γράφω και σβήνω, διαβάζω και αλλάζω, δεν είμαι σίγουρη πως τελικά αυτή η ανάρτηση αφορά μόνο τον έναν χρόνο που κλείνει το It's time to thank yourself, please. Νομίζω πως βγαίνει και κάτι από παράπονο. Μια μικρή γκρίνια. Δεν το συνηθίζω σαν άνθρωπος, αλλά όπως όλα, όταν το κάνω το κάνω καλά. 

Βασικά όσο ξανά διαβάζω όσα έχω γράψει, είμαι σίγουρη πως μου βγαίνει ένα παράπονο, που οι φίλοι μου δεν ήταν δίπλα σε κάτι που εγώ αγαπώ και θεωρώ σημαντικό. Κι εδώ οι απλές σκέψεις γίνονται προβληματισμοί και έγνοιες. Που έγινε το λάθος, σε τι δεν ήμουν ξεκάθαρη και τι πήρε στραβά. Ή μήπως κακές επιλογές; 

Κοίτα να δεις που ξεκίνησα για μια "Happy Birthday" ανάρτηση και "Think Positive" απολογισμό της μπλογκο χρονιάς και βρέθηκα να σκέφτομαι τις λάθος επιλογές της δεκαετίας και κυρίως του πραγματικού 2020. Όχι όχι, δεν θα μου επιτρέψω να πέσω. Σε καμία περίπτωση. Έχουμε πάρτυ και η διάθεσή θα επανέλθει σε αυτά τα επίπεδα. Γενέθλια με μαύρες σκέψεις και δάκρυα δεν ταιριάζουν σε ένα τέτοιο blog. Και σίγουρα δεν θα ήταν γενέθλια που θα ήμουν εγώ ο διοργανωτής. Come back στην αρχική χαρούμενη διάθεση λοιπόν.

Χαίρομαι όμως που μοιράστηκα τις σκέψεις μου, για τον ένα χρόνο στην παρέα μας/σας με τον δικό μου ιδιαίτερο, περίεργο, προσωπικό τρόπο. Νιώθω όμορφα σε αυτή την παρέα. Νιώθω τα όμορφα θετικά vibes, την καλοσύνη αυτής της παρέας και γεμίζουν οι μπαταρίες μου.  

Σας ευχαριστώ που ήσασταν κοντά μου αυτήν την πρώτη χρονιά και μου δίνατε κουράγιο, έμπνευση, δύναμη, ιδέες, σκέψεις, σχόλια, προτάσεις, χαρά, ενέργεια, θετικότητα, καλοσύνη, συναισθήματα, μα κυρίως αγάπη. Είμαι ευγνώμων. Εύχομαι να έρθουν κι άλλες τέτοιες όμορφες και δημιουργικές στιγμές.

Happy birthday.
Μια ακόμα πιο δημιουργική χρονιά μας περιμένει.

Happy birthday μικρό μου blogακι.