Give Me A M(h)ug!

"Click away" στον Έρωτα. Θα τον κάνω click away. Χτυπάει μήνυμα στο κινητό μου. Πιάνω αδιάφορα την συσκευή. "Μα καλά ποιος στέλνει μηνύματα στην εποχή του Instagram και του messenger;" γκρινιάζω, αλλά θέλω να δω και ποιος είναι.  - Πάμε για καφεδάκι; διαβάζω και γελάω. "Αδιόρθωτος ο αποστολέας. Ποτέ δεν θα αλλάξει αυτή η κοπέλα σκέφτομαι και βιάζομαι να απαντήσω. Δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες στις μέρες μας.  - Φύγαμε, γράφω βιαστικά και στέλνω και ένα sms μετακίνηση 6 για να μην έχουμε τίποτα ανεπιθύμητα πρόστιμα και τρέχουμε χριστουγεννιάτικα. Βλέπεις είναι ακριβή η ελευθερία στις μέρες του κορονοιου. Θα περάσει κι αυτό. Ένα εμπόδιο ακόμα στην ήδη δύσκολη ζωή μας. Σιγά. Τόσα πήγαν στραβά, άλλο ένα ακόμα τι πειράζει; Πάντα σκέφτομαι θετικά και δεν σκοπεύω να αλλάξω. Αρνούμαι να αλλάξω . Ώπ, ώπ πάλι άρχισα να γράφω τα δικά μου. Επανέρχομαι στην τάξη. Και συνεχίζω.  Στέλνω λοιπόν τα μηνύματα μου, περνώ ταυτότητα και ξεκινάω για το γνωστό σημείο συνάντησης. Μέρε

10 βιβλία που μου κράτησαν συντροφιά στην καραντίνα. Η καλύτερη συντροφιά. Είναι καλύτερη η συνθήκη της καραντίνας, αν την βιώνεις στον καναπέ σου με ένα βιβλίο στο χέρι. Σίγουρα δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα έχω τόσο ελεύθερο χρόνο. Δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου, πως θα ξυπνάω το πρωί δίχως τον βασανιστικό ήχο του ρολογιού μου. Κι όμως, η ζωή πάντα είναι απρόβλεπτη και αυτή είναι η μαγεία της. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να συνεχίσει αυτή η κατάσταση και δεν την εύχομαι, αλλά από την φύση μου θετικός άνθρωπος, οπότε λέω να την απολαύσω όσο κρατήσει. Ξυπνάω λοιπόν κάθε πρωί, με την ησυχία μου. Φτιάχνω τσάι και το πρωινό μου. Απολαμβάνω αυτές τις μικρές προσωπικές μου στιγμές και κάνω το πρόγραμμα μου. Οργανώνω τα μαθήματα μου, την προπόνηση μου, τις βασικές δουλειές του σπιτιού και τις ελεύθερες - δημιουργικές ώρες μου. Οποίο και αν είναι το πρόγραμμα της μέρας μου, ( μεταξύ μας πάντα φροντίζω να είναι γεμάτο, ώστε να μην σκεφτώ τις δυσκολίες του καιρού μας ), θα βρω λ

  "All i want for Christmas, είσαι εσύ". All I want for Christmas is you. "All i want for Christmas is you..." σιγοτραγουδώ και πολύ μου αρέσει τελικά. Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ούτε που το κατάλαβα. Σίγουρα δεν ήταν κάθε μέρα γιορτή. Αλλά δεν ήταν και άσχημα. Ποτέ με τα πάνω μας και ποτέ με τα κάτω μας. Έτσι δεν είναι εξάλλου η ζωή; Άλλοτε με τα ωραία της και άλλοτε με τα δύσκολα της. Και καβγάδες είχε, και κλάματα, και γέλια και χαρές. Όλα στο πρόγραμμα τα βάλαμε και όλα μπροστά μας τα βρήκαμε. Το αποτέλεσμα όμως μετράει. Το σήμερα, το τώρα το παρόν. Και αυτό μας βρίσκει στο ζεστό μας δυαράκι να στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. "I don't want a lot for Christmas.." συνεχίζω να εκτελώ στα δέκα μέτρα το γνωστό σε όλους άσμα. Από φωνή κορμάρα, που λένε και οι φίλοι μου. Μερικές φορές δεν με αντέχω ούτε εγώ η ίδια. Σήμερα όμως, το απολαμβάνω. Είναι μια όμορφη μέρα. Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά. Έξαλλου, όσο δύσκο

Πάντα σ' αγαπούσα. Photo by Canvas Βράδυ Σαββάτου. Έξω βρέχει και ο αέρας παίζει τα δικά του βίαια παιχνίδια. Είναι στιγμές που δείχνει μια μανία διαφορετική. Παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Καθισμένη άλλη μια βραδιά στη μικρή σοφίτα παρατηρεί τον δρόμο και τους ελάχιστους περαστικούς. Κάνουν αγώνα να προφυλαχτούν από την δυνατό αέρα και την βροχή, που δεν λέει να κοπάσει ώρες τώρα. Είναι καιρός που η Μαρίζα δεν έχει καμία διάθεση να εγκαταλείψει την μοναξιά της. Προτιμά να κάθεται μόνη στο μικρό δωμάτιο, να ακούει μουσική και να διαβάζει ξανά και ξανά τα αγαπημένα της βιβλία. Οι φίλοι, την κούρασαν. Η δουλειά της δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον πλέον. Δεν ξέρει αν την βαρέθηκε ή απλά συνήθισε να μην ελπίζει στην αλλαγή. Περνά περισσότερο χρόνο ανάμεσα στα βιβλία και τα ημερολόγια της, απ' ότι στις καφετέριες και τα κλαμπ με τις φίλες της. Την κούρασε κάπως, να βγαίνει και να μην ξέρει το γιατί. Να πηγαίνει στα ίδια μέρη και να βλέπει τους ίδιους ανθρώπους, να της λένε τα ίδια π