Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Click away" στον Έρωτα.


"Click away" στον Έρωτα.


Click away
Θα τον κάνω click away.


Χτυπάει μήνυμα στο κινητό μου. Πιάνω αδιάφορα την συσκευή. "Μα καλά ποιος στέλνει μηνύματα στην εποχή του Instagram και του messenger;" γκρινιάζω, αλλά θέλω να δω και ποιος είναι. 

- Πάμε για καφεδάκι; διαβάζω και γελάω. "Αδιόρθωτος ο αποστολέας. Ποτέ δεν θα αλλάξει αυτή η κοπέλα σκέφτομαι και βιάζομαι να απαντήσω. Δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες στις μέρες μας. 

- Φύγαμε, γράφω βιαστικά και στέλνω και ένα sms μετακίνηση 6 για να μην έχουμε τίποτα ανεπιθύμητα πρόστιμα και τρέχουμε χριστουγεννιάτικα. Βλέπεις είναι ακριβή η ελευθερία στις μέρες του κορονοιου. Θα περάσει κι αυτό. Ένα εμπόδιο ακόμα στην ήδη δύσκολη ζωή μας. Σιγά. Τόσα πήγαν στραβά, άλλο ένα ακόμα τι πειράζει; Πάντα σκέφτομαι θετικά και δεν σκοπεύω να αλλάξω. Αρνούμαι να αλλάξω.

Ώπ, ώπ πάλι άρχισα να γράφω τα δικά μου. Επανέρχομαι στην τάξη. Και συνεχίζω. 

Στέλνω λοιπόν τα μηνύματα μου, περνώ ταυτότητα και ξεκινάω για το γνωστό σημείο συνάντησης. Μέρες έχω να βγω για καφεδάκι και τσατ. Νιώθω πως πλέον το έχω ανάγκη. Δεν είναι τόσο ο καφές, όσο η επικοινωνία με κάποιον άλλον άνθρωπο. Να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, να πούμε τα νέα μας, να δούμε τον ήλιο και να περπατήσουμε στο πλήθος θα έλεγα, αλλά ξέρεις κι εσύ, πως όλοι προσπαθούμε να κινούμαστε σε πιο ήσυχα μέρη πλέον. Λίγο ο φόβος, περισσότερο το συναίσθημα της μοναξιάς και της μοναχικοτητας, μας άλλαξαν αρκετά. Άλλους πολύ και άλλους λιγότερο. Κάποιους προς το καλύτερο, κάποιους όχι και τόσο. Ίσως αυτοί να πρέπει να κοιτάξουν λίγο περισσότερο μέσα τους.

Καφές στο χέρι.
Καφές στο χέρι και βόλτα στο πουθενά.


Σε κάθε περίπτωση είναι τόση ανάγκη μου για άμεση επικοινωνία και όχι πίσω από μια οθόνη υπολογιστή ή κινητού, που περπατάω βιαστικά να φτάσω στο σημείο μας.

Συναντάω λοιπόν, την φίλη μου και χαμογελαστές ξεκινάμε την βόλτα μας. Στο αγαπημένο μας καφέ, κάνουμε μια στάση να πάρουμε τα απαραίτητα και να ανταλλάξουμε τις γνωστές μη αγκαλιές και μη φιλιά, τις αισιόδοξες ευχές και καλημέρες, τις ελπίδες και σκέψεις για την κατάσταση. Αφού λοιπόν παίρνουμε τον καφέ μας, ξεκινάμε την περιπλάνηση μας στα σοκάκια της περιοχής. Μεταξύ πολλών "άκουσες τι της είπε ο τάδε", " έμαθες τι έκανε η τάδε" και πολλά άλλα κοτσομπολιά, έρχεται και η κεραμύδα. Δεν το περιμένω, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να το αντέξω δεύτερη, τι δεύτερη; Δεν μπορώ να το αντέξω τρίτη φορά. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Δεν θέλω άλλο να ασχοληθώ. Είπα κι εγώ; Ήθελε απλά να πιούμε έναν κάθε και να πούμε τα νέα μας. Ποτέ. Για ακόμα μια φορά θέλει να ασχοληθούμε με ένα πρόβλημα, που δεν είναι πρόβλημα και δεν υπάρχει λύση.

Δεν ξέρω τι την έχει πιάσει. Αλλά το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πολλές στιγμές που δεν την καταλαβαίνω και κάποιες που δεν την αναγνωρίζω. Κάνουμε παρέα δύο χρόνια τώρα και ήταν πάντα ένας θετικός άνθρωπος που δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος και γενικά δεν έδινε σημασία σε τέτοια κλισέ. Έχει όμως σχεδόν ένα μήνα τώρα που έχει αλλάξει και δυστυχώς δεν είναι προς το καλύτερο. Την έχει πιάσει μια μανία με την καραντίνα, έχει συχνά κακή διάθεση και άρνηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οκ, να δεχτώ ότι έχει αλλάξει η καθημερινότητα και το πρόγραμμα της, αλλά τι να πω κι εγώ που είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι;

Υπάρχουν φορές που απλά κουνάω το κεφάλι μου. Κάνω πως ακούω, αλλά δεν δίνω και βάση σε όλα. Τα άκουσα μία δύο φορές και δεν θέλω τρίτη. Δεν βοηθάει καθόλου να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες αρνητικές σκέψεις κάθε φορά που βρισκόμαστε. Εμένα τουλάχιστον με πιέζει να ακούω τα 'αχ' και τα 'βαχ' της καραντίνας. Από την άλλη είναι φίλη μου και θέλω να την στηρίξω στην δυσκολία που αντιμετωπίζει. Την δυσκολία που αντιμετωπίζει πολύς κόσμος. Γιατί μην μου πεις ότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πέρα από τη Νάντια, που ζουν μόνοι, χωρίς σύντροφο;

Παίρνω βαθιά αναπνοή και περιμένω να ακούσω που θα πάει η σημερινή συζήτηση. Αλλά η επόμενη ατάκα της με ξαφνιάζει τόσο που με πιάνουν κάτι απίστευτα γέλια και δεν μπορώ να σταματήσω με τίποτα. Με κοιτάει στραβά και αρχίζει να με σπρώχνει. Δεν θα κόψει ποτέ αυτή την αλά Μενεγάκη συνήθεια. Κάποια στιγμή ηρεμώ και ρωτάω τι εννοεί.

Κοινωνικά δίκτυα
Ένα story ακόμα.


- Αυτό που ακούς. 

- Τι εννοείς βρε κορίτσι μου, ρωτάω όλο απορία. 

- Τι δεν καταλαβαίνεις ρε συ; μου λέει με υφακι. 

- Ρε συ Νάντια, έχω προετοιμαστεί να ακούσω πάλι αυτές τις σαχλαμάρες για την καραντίνα, για την ζωή σου που πέρασε σε δεύτερη μοίρα, για την νυχτερινή ζωή που σου λείπει, τα ποτά που θέλεις να πιούμε, την έλλειψη ελευθερίας σου και ξαφνικά τι μου λες;

- Αυτό που άκουσες. Θέλω ένα click away άντρα, και με κοιτάζει του τύπου τι σου ακούγεται περίεργο. 

- Την πιάνω από το χέρι και την καθίζω σε ένα παγκάκι, αγνοώντας το άγχος για τον πιθανό έλεγχο, αφού η μετακίνηση 6 είναι μόνο μετακίνηση. Την κοιτάζω όλο απορία και αποφασίζω να δω που θα εξελιχθεί όλο αυτό. Για λέγε να καταλάβω, της λέω και περιμένω να δω τι θα ακούσουν τα αυτιά μου.

- Είμαστε στην εποχή που ότι θέλεις, μπαίνεις στο διαδίκτυο και τα e shops και το παραγγέλνεις. Ε ωραία, εγώ δεν θέλω ούτε παπούτσια, ούτε ρούχα, ούτε τηλεόραση, ούτε κινητό. Θέλω άντρα. Έναν άνθρωπο να κάθομαι στον καναπέ μετά τις δέκα και να βλέπουμε ταινίες. Πόσο να γυρίζω σπίτι μου και να κάθομαι μόνη μου; Βλέπεις αποφάσισαν πως όλη μέρα μπορούμε να στέλνουμε sms, τη νύχτα δεν μπορούμε.

- Αλήθεια τώρα; ρωτάω και με ξανά πιάνουν τα γέλια. Και πως θα γίνει αυτό, ρωτάω και τρέμω για την εξέλιξη της κουβέντας. Βλέπεις για άλλα προετοιμάστηκα, όταν την είδα και άλλα ήρθαν στην πορεία. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει η κάθε μέρα. Βέβαια, προτιμώ να ακούω αυτά που λέει, πάρα τις γνωστές υστερίες της.

- Παιδί μου, είναι απλό. Ήρθε η ώρα να μπω και εγώ στην κοινωνία των social. Ε που θα πάει κάποιος ωραίος θα υπάρχει και για μένα. Τι; Όχι; (Σιγά να μην γλίτωναν τις ανασφάλειες της.)

- Εντάξει. Τι να σου πω τώρα; της λέω και συνεχίζω να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Όλα αυτά για να μου πεις ότι θέλεις να κάνεις προφίλ στο Instagram; 

- Ε μα, τόσο καιρό με πριζεις ότι είμαι πίσω και κανείς δεν μιλάει στα μηνύματα και όλοι στέλνουν στα social και τέτοια. Ε λοιπόν, το πήρα απόφαση. Και εσύ θα με βοηθήσεις. Πάει και τελείωσε το αποφάσισα. Μέχρι και η Μαρία βρήκε άντρα. Θα βρω κι εγώ, είπε αποφασισμένη.

- Για περιμενε. Τι έκανε η Μαρία; Τι δεν έχω μάθει ακόμα και είμαι και σίγουρη πως δεν θα μου αρέσει; Όπου ακούς Μαρία κάνε το σταυρό σου. Αυτή η κοπέλα καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση. Όλο μπελάδες προκαλεί. Καθόλου κακό να κοινωνικοποιηθείς μέσω τον social, αλλά το Μαράκι μας το έχει πάει σε άλλο level.  Και η Νάντια δεν ξέρω αν μπορεί να καταλάβει την διαφορά. Είναι και δύο χρόνια τώρα σε άρνηση με τον πρώην της, ας μην έχουμε αλλά εύχομαι, αν και δεν το πολύ πιστεύω.

- Ε να ρε παιδάκι μου, μου είπε ότι γνώρισε έναν ωραίο τύπο, κούκλο δηλαδή, στο Instagram. Αφού μπορεί εκείνη, μπορώ κι εγώ. Θα φτιάξω ένα προφίλ και θα ανεβάζω ωραίες φωτογραφίες. Θα μου κάνουν τα πως τα 'λέτε' (τα follows εννοεί) και θα κάνω καινούργιους φίλους.

- Καλά δεν είναι έτσι ακριβώς, αλλά δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις ένα προφίλ. Σίγουρα θα αρχίσεις να ασχολείσαι με κάτι καινούργιο και θα σκοτώνεις λίγο ελεύθερο χρόνο "δημιουργικά" λέω. Που να της εξηγήσω τώρα, πόσο άσχημα μπορείς να κολλήσεις και να γίνεις σαν την Μαρία, που κάθεται δίπλα σου και σου σχολιάζει στα stories, αντί να σου μιλήσει. 

- Ωραία. Πάρε και φτιάξε. Να βάλουμε κάτι εντυπωσιακό. Ένα όνομα ξεχωριστό, λέει και το πιστεύει. 

- Έχεις ωραιότατο όνομα και αυτό θα βάλουμε, της λέω και δεν δέχομαι αντιρρήσεις.

Φτιάχνουμε το προφίλ και κάνουμε τα πρώτα follows. Της εξηγώ τα βασικά και κάνουμε και το πρώτο story με τους καφέδες μας στο χέρι. Χαίρεται σαν μικρό παιδί και μετά από καιρό την βλέπω πάλι χαμογελαστή. Βέβαια δεν το λες και σπουδαία υπόθεση το προφίλ στα social, αλλά αν είναι να πάρει λίγο τα πάνω της, χαλάλι. Περνούμε τον δρόμο του γυρισμού για τα σπίτια μας, καθώς θέλουμε να είμαστε και τυπικές με τους κανονισμούς. Βγήκαμε, είδαμε τον ήλιο, περπατήσαμε, απολαύσαμε την βόλτα και τον καφέ μας και κυρίες επιστρέφουμε. 

Μηνύματα
Το μήνυμα διαβάστηκε.


Μια εβδομάδα αργότερα. 

Ανεβάζω story στο Instagram και τσουπ. Η πρώτη αντίδραση που έρχεται είναι της φιλεναδας μου. Μια εβδομάδα αυτό γίνεται. Story και αντίδραση, ανάρτηση και καρδούλα. Έχει κολλήσει με το instagram και ενημερώνει όλους τους φίλους της για τα πάντα. Βλέπεις βρήκε να μιμηθεί την Μαρία, απ' όλους μας. Δεν της λέω κάτι όμως, καθώς έχει ηρεμήσει αρκετά και σταμάτησε να ασχολείται με τα άσχημα τις καραντίνας και ροή περιορισμού. Εκεί που χαζεύω και scrollαρω σα να μην υπάρχει αύριο, καθώς δεν έχω και τι άλλο να κάνω, βλέπω ειδοποίηση στο messenger. Η φιλενάδα μου με ειδοποιεί να πιούμε καφέ. Βέβαια. Φτάσαμε σε άλλο level σε μια εβδομάδα.

"Θα πιούμε καφεδάκι; 😉😉😉😉 Τι λες; Στο γνωστό σημείο; 😃😃😃😃 Έχω να σου πω νέα.❤️❤️❤️❤️."

"Οκ". Στέλνω και ετοιμάζομαι να βγω, ακολουθώντας όλη την διαδικασία. 

Έμαθε emoji, ηχητικά, βίντεο, τίποτα δεν της ξεφεύγει. Η υπομονή μου βέβαια, έχει αρχίσει να εξαντλείται αλλά τι να την κάνω. Όσο προσέχει και δεν κάνει ότι να ναι, δεν λέω κουβέντα. Την αφήνω να το απολαμβάνει και που και που στελνω και εγώ κανένα βίντεο. 

Συναντιόμαστε στο γνωστό σημείο και την βλέπω μέσα στην τρελη χαρά. Δεν προλαβαίνω να πω κουβέντα. Και αρχίζει να μου ξεφουρνίζει τα κατορθώματα της.

- Γνώρισα έναν κούκλο προχθές. Έχω χάσει τα λόγια μου μαζί του. Όμορφος και ευγενικός. Ρομαντικό, όπως μου αρέσει. Μου στέλνει συνέχεια καρδούλες και posts με quotes που λατρεύω. Μιλάει γρήγορα για να μην την διακόψω και να προλάβει να τα πει όλα. Αφού τα έχει πει όλα. Δίχως τέλειες και σταματημό, με κοιτάζει και περιμένει την αντίδραση μου.

- Έλα; Για λέγε; Που τον γνώρισες; ρωτάω και εύχομαι να μου δώσει μια άλλη απάντηση από αυτή που περιμένω. 

- Στο insta φυσικά, μου λέει. Σα να είναι ότι πιο φυσιολογικό. 

- Πώς;

- Σχολιασαμε το ίδιο post και μου έκανε καρδούλα στο σχόλιο μου και follow. Αρχίσαμε να μιλάμε και δεν ξέρεις πόσα κοινά έχουμε. Τον έχω εντυπωσιάσει και με έχει εντυπωσιάσει πολύ. Τόσο πολύ που μου ζήτησε να πάω σπίτι του, μόλις τελειώσω την δουλειά και να δούμε ταινία.

- Αλήθεια τώρα; την κοιτάζω και σίγουρα η αντριδραση μου δεν της αρέσει καθόλου.

- Δεν σε καταλαβαίνω; Που είναι το κακό;

- Μα δεν τον ξέρεις; 

- Μα, αυτός είναι ο σκοπός. Να τον γνωρίσω.

- Αν είχες γνωρίσει κάποιον σε ένα μπαρ, θα πήγαινες τη επόμενη μέρα σπίτι του;

- Φυσικά και όχι.

- Εδώ τι αλλάζει;

- Είναι τελείως διαφορετικό. Μιλάμε όλοι μέρα. Ανταλλάσσουμε βίντεο από φωτογραφίες. Έχουμε γνωριστεί. 

- Νάντια σύνελθε. Είναι ακριβώς το ίδιο. Ότι ανταλλάσσετε αντιδράσεις και καρδούλες δεν σημαίνει πως τον ξέρεις. Πώς θα πας σπίτι του;

- Είσαι λίγο υπερβολική νομίζω.

- Καθόλου. Αλλά βλέπω πως δεν θα αλλάξεις γνώμη. Οπότε πρόσεχε.

Βόλτα
Βόλτα και συζήτηση.

Η συζήτηση για την γνωριμία με τον ρομαντικό Instagram φίλο λήγει με περίεργο τρόπο. Και η διάθεσή της για καφέ και βόλτα αρχίζει να μειώνεται. Κάνουμε ένα μικρό περίπατο. Μιλώντας περί ανέμων και υδάτων και γυρίζουμε πίσω. Δεν ήταν και ο καλύτερος καφές, ούτε η καλύτερη συζήτηση. Ήθελα να της εξηγήσω πολλά, αλλά ποια είμαι εγώ που κρίνω τιε επιλογές της. Σαν φίλη της είπα την γνώμη μου και από κει και πέρα εύχομαι να πάνε όλα καλά. Έχω ένα μικρό φόβο, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Πέρασαν αρκετές μέρες και η φίλη μου είναι εξαφανισμένη. Βλέπω ότι τριγυρίζει στο Instagram, αλλά πάνε οι αντιδράσεις και οι καρδούλες. Της αφήνω χρόνο και χώρο, καθώς ξέρω πως όταν θυμώνει με κάτι, θέλει χρόνο να το διαχειριστεί. Δύο εβδομάδες μετά και αφού βλέπω ότι με αποφεύγει, αποφασίζω να στείλω μήνυμα για καφέ. 

"Πάμε για καφέ";

"Δεν έρχεσαι καλύτερα σπίτι μου";

"Οκ".

Ίδια διαδικασία ξανά. Και ξεκινάω για το σπίτι της. Μόλις φτάνω, χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει επιφυλακτικά. Με βάζει μέσα γρήγορα γρήγορα και κλείνει βιαστικά την πόρτα. Δεν καταλαβαίνω τι έχει πάθει. Αλλά ξέρω πως σύντομα θα μάθω, οπότε δεν ρωτάω τίποτα. Κάθομαι στον καναπέ και περιμένω να φέρει καφέ. Κάθεται δίπλα και την βλέπω να θέλει και να μην θέλει να μου πει τι έγινε.

- Που χάθηκες;

- Ε, να είχα πολλή δουλειά.

- Νάντια λέγε.

- Εντάξει. Είχες δίκιο.

- Ναι και;

- Πήγα σπίτι του. Αλλά μόλις χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε, έφυγα τρέχοντας.

- Γιατί;

- Ξέρεις ποιόν είδα, μόλις άνοιξε η προτα και το μυαλό μου δεν το χωρούσε;

- Θα με σκάσεις.

- Ο Μάριος.

- Ποιός Μάριος; ρωτάω και αρχίζω ήδη να γελάω.

- Σταμάτα, λέει και σηκώνεται νευριασμένη να φύγει.

- Ε, που πας; Είμαστε σπίτι σου, της λέω και δεν μπορώ να κρατηθώ.

- Είσαι γαϊδάρα.

- Είσαι αφελής.

- Πως θα τον ξεφορτωθώ;

Φιλία
Θα είμαι δίπλα.

Με λίγα λόγια η φίλη μου ξανά φορτώθηκε έναν τύπο που την ενοχλούσε δύο χρόνια, καθώς θεώρησε ότι όλα στο Instagram είναι αληθινά. Αχ, πόσο την συμπόνεσα, αλλά και την ευχαριστήθηκα λίγο που την πάτησε. Προς θεού, όχι από κακία, απλά επειδή το πήρε πολύ χαλαρά και νόμιζε πως μπορεί να παραγγείλει στο ίντερνετ την ιδανική σχέση. Θεώρησε πως οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται στις οθόνες και όχι με την προσωπική επαφή. Βέβαια, είναι και τυχερή, το πάθημα της ήταν ασήμαντο. Αλλά της χρειαζόταν κιόλας.

Λάτρεψε το Instagram και συνεχίζει να ασχολείται με το προφίλ της, αλλά ευτυχώς πλέον είναι πιο προσεκτική. Κάνει παραγγελίες σε παπούτσια και ρούχα click away και όχι άντρες. Ευτυχώς, για να έχω κι εγώ το κεφάλι μου ήσυχο. Ηρέμησε και αρκετά με τους περιορισμούς και την έλλειψη ελευθερίας. Έκανε και ένα καλό το Instagram.

Κάθε φορά λέω ότι έχω μάθει τους ανθρώπους. Πώς ξέρω τι άνθρωποι είναι οι φίλοι μου και πως γνωρίζω καλά τι σκέφτονται και πως λειτουργούν. Έρχονται κάποιες στιγμές όμως, σαν κι αυτή, και όλα αλλάζουν. Με ξαφνιάζουν οι συμπεριφορές και οι επιλογές τους. Διαφωνώ ή συμφωνώ, δεν έχει καμία σημασία. Για μένα σημαντικό είναι να δεχόμαστε τον κάθε άνθρωπο με τις επιλογές και τον χαρακτήρα του. Να μην προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, να τον συμβουλέψουμε ή να τον νουθετήσουμε. Είναι ικανός να τα καταφέρεις μόνος, και αν χρειαστεί βοήθεια ξέρει να χτυπήσει την πόρτα μας. Δεν είναι μικρό παιδί. 

Έτσι λοιπόν, την επόμενη φορά θα περιμένω να ακούσω τι με περιμένει και μετά να δυσανασχετήσω. Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο και εμπιστοσύνη. Να ξέρουν πως είσαι εκεί, επειδή τους νοιάζεσαι και όχι για να τους κρίνεις. Σίγουρα όλοι έχουμε κάνει τα λάθη μας, αλλά κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν από τα δικά του. Μείνε δίπλα, να προσφέρεις το χαμόγελο σου στην στιγμή ευτυχίας ή την αγκαλιά σου στα δύσκολα. 

Κοινωνικά δίκτυα
Story, post, love.


Έτσι είναι οι φίλοι.




Σχόλια

  1. Όλος ο σημερινός μας "καμμένος" κόσμος Ντένια μου σε ένα δικό σου διήγημα! Κάλλιστα είναι το ευθυμογράφημα της εποχής με όλα τα μηνύματα και τα διδάγματά του. Ακριβώς αυτό. Τα είπες όλα στην πλοκή σου με μια εξαίρετη χιουμοριστική και ανθρώπινη ματιά και γραφή.
    Καλή χρονιά κορίτσι μου με λιγότερα ίνστα-στόρις και περισσότερη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου. Καλή χρονιά με υγεία και πολλά χαμόγελα.
      Σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο σου. Εύχομαι κι εγω το 2021 να έχει πιο ανθρώπινες επαφές και λιγότερες σχέσεις μέσω οθόνης.
      Ωραία τα στορυ και τα ποστ, αλλά οι αγκαλιές και οι βόλτες δεν συγκρίνονται με τίποτα.

      Διαγραφή
  2. Τα είπες όλα στην τελευταία πρόταση "...κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν από τα δικά του. Μείνε δίπλα, να προσφέρεις το χαμόγελο σου στην στιγμή ευτυχίας ή την αγκαλιά σου στα δύσκολα."
    Τα social media είναι μια παρηγοριά στις "έγκλειστες' μέρες που ζούμε, αλλά και μεγάλη παγίδα για τους 'πρωτάρηδες'.
    Θα συμφωνήσω με τον Γιάννη παραπάνω... Όλη η γενιά των social media (η δική μας δηλαδή) σε ένα κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Δώρα μου. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
      Χαίρομαι που συμφωνείς, καθώς υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι γύρω μας που θεωρούν πως από την εμπειρία τους οφείλουν να προστατεύσουν τους φίλους τους. Το βρίσκω καταπιεστικό.
      Δεν θα κρύψω πως είμαι παιδί των social, αλλά φροντίζω να προσέχω τι πιστεύω και να ελέγχω τι είναι αυτό που βλέπω.

      Διαγραφή
    2. Ισχύει...! Μερικές φορές πρέπει να "φάμε το κεφάλι μας" για να καταλάβουμε αυτό που μας λέει ένας φίλος! Αλλιώς ξεχνάμε και κάνουμε τα ίδια λάθη!

      Διαγραφή
    3. Ακριβώς. Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις, έτσι μου έλεγε ο παππούς μου και πήρε χρόνια για να καταλάβω την αξία αυτής της συμβουλής.
      Κάθε άνθρωπος φοράει τα δικά του παπούτσια, οπότε θα κάνει και τα δικά του βήματα, το δικό του μονοπάτι, επιλογές και λάθη. Δεν είναι κρίμα να του χαλάμε τα σχέδια, με νουθεσίες και συμβουλές;;;

      Διαγραφή
  3. Μου άρεσε πολύ η αφήγηση σου Ντένια μου.
    Είχε χιούμορ, μεγάλες δόσεις πραγματικότητας και την απορία της εποχής για το που βαδίζουν οι σχέσεις.
    Ας ελπίσουμε όχι στα click away...
    Να έχεις μια όμορφη και δημιουργική χρονιά και θα είμαστε εδώ να σε καμαρώνουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρινάκι μου. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εγώ ελπίζω ότι αυτό το click away θα κρατήσει λίγο. Και στις σχέσεις θα εξαλείψει όσο πιο γρήγορα γίνεται.
      Να έχουμε μια όμορφη και δημιουργική χρονιά όλοι μας. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε αυτή την όμορφη blogoπαρεα....Σε ευχαριστώ πολύ ❤️

      Διαγραφή
  4. Νομίζω σε όλες τις εκφάνσεις αντικατοπτρίζει ιδιαίτερα την πραγματικότητα την οποία ζούμε όλοι μας στον κόσμο όπου τα σοσιαλ κυριαρχούν. Ανεξάρτητα από το πως μας φαίνεται ωστόσο κάθε εποχή, σίγουρα έχει τα δικά της μηνύματα και μαθήματα όντως.

    Χαίρομαι που διάβασα κάτι το οποίο κύλισε τόσο ευχάριστα!

    Καλώς σε βρίσκω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα. Καλώς βρεθήκαμε Νικολέτα μου.
      Χαίρομαι που σου άρεσε και μπορούμε να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις μας.
      Σίγουρα κάθε εποχή έχει τα δικά της όμορφα και στραβά, απλά ο καιρός που ζούμε έχει λίγο παραπάνω ελεύθερο χρόνο να παρατηρούμε τι γίνεται και να σχολιάζουμε λιγάκι περισσότερο, τα λάθη των άλλων, μα και τα δικά μας προσωπικά παθήματα.

      Εύχομαι να τα ξαναπούμε. Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  5. Κι εγώ ήθελα να γελάσω λίγο, όπως εσύ, αλλά αυτό το συμβάν είναι ενδεικτικό της περίεργης εποχής που ζούμε. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν εγώ σε μια ανάλογη κατάσταση, απλά τα social media είναι μεγάλες παγίδες, χρόνου, ελπίδας, και διάθεσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε νιώθω απόλυτα. Δεν είναι από τις καταστάσεις που γελάς, επειδή νιώθεις χαρούμενος. Απλά έχω αποφασίσει να τα βλέπω όλα με χιούμορ, μήπως και δεν παρανοήσω. Σίγουρα όμως, αν δεις την κατάσταση σε βάθος, θα δεις πόσο λάθος έχουμε πιάσει την ζωή μας αυτή την εποχή.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι άνθρωποι που "έφυγαν" πάντα θα ζουν στα πιο όμορφα κομμάτια της ψυχής μας.

Οι άνθρωποι που "έφυγαν"  πάντα θα ζουν στα πιο όμορφα κομμάτια της ψυχής μας. Νιώθω την επιθυμία να αφήσω αυτό το κείμενο εδώ, να υπάρχει για να θυμάμαι πάντα. Όχι ότι είναι από τις καταστάσεις που εύκολα ξεχνάς, και σίγουρα δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα λησμονήσεις. Υπάρχουν στιγμές που έχω έντονα την ανάγκη να κάνω τις σκέψεις και τα συναισθήματα λέξεις, φράσεις και προτάσεις. Ίσως επειδή τα λόγια χάνονται και τα γραπτά μένουν, ή επειδή είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που με πνίγουν και αυτά με αναγκάζουν να τα αποτυπώσω στο χαρτί. Είναι δύσκολες οι μέρες που διανύουμε, περίεργα έτσι κι αλλιώς τα συναισθήματα. Ο κόσμος φοβάται το χθες, τρέμει το σήμερα, δεν ξέρει τι να περιμένει αύριο. Μια φάση της ζωής μας που η ελπίδα κάπως χάνεται, οι αρνητικές σκέψεις μας κατακλύζουν και η θλίψη φωλιάζει στην καρδιά μας. Νόμιζα πως ήλεγχα την κατάσταση και πως ακόμα δεν με είχαν επηρεάσει όλα αυτά. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα θέλ

Δακρυσμένα Χριστούγεννα

  Δακρυσμένα Χριστούγεννα. Photo by Canvas Παραμονή Χριστουγέννων και ο κόσμος χαμογελαστός περπατά στην Ερμού, κάνοντας ψώνια ή μια βόλτα της τελευταίας στιγμής. Μουσική και γέλια ακούγονται παντού. Εκτός από το μικρό σκοτεινό διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Εκεί κάθεται αμέτοχη η Νεφέλη. Αρνείται να συμμετάσχει στην χαρά των ημερών. Μια εβδομάδα τώρα, κάθεται στην μέση του δωματίου και κλαίει απαρηγόρητη. Δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί. Είχαν κάνει τόσα σχέδια μαζί, τόσα όνειρα. Όλα χάθηκαν σε μια στιγμη.  "Γιατί;" αναρωτιέται, αλλά απάντηση δεν παίρνει. Το τραπέζι γεμάτο σοκολάτες, ποτήρια με κόκκινο κρασί και αποτσίγαρα. Καπνίζει και πίνει ασταμάτητα. Γυρνώντας τα τελευταία λόγια στο μυαλό της με μανία. Δεν ξέρει τι να κάνει και δεν θέλει να κάνει τίποτα. Απλά να σταματήσει τον χρόνο και να τον φέρει πίσω. Εκεί μαζί της, να την κρατάει αγκαλιά και να της μιλά για το μέλλον τους. Ποτέ ξανά δεν θα ζήσουν μαζί, πρέπει να το πάρει απόφαση, σκέφτεται και ξεσπά σε κλάματα. &quo