Δακρυσμένα Χριστούγεννα

 Δακρυσμένα Χριστούγεννα.

Photo by Canvas

Παραμονή Χριστουγέννων και ο κόσμος χαμογελαστός περπατά στην Ερμού, κάνοντας ψώνια ή μια βόλτα της τελευταίας στιγμής. Μουσική και γέλια ακούγονται παντού. Εκτός από το μικρό σκοτεινό διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Εκεί κάθεται αμέτοχη η Νεφέλη. Αρνείται να συμμετάσχει στην χαρά των ημερών. Μια εβδομάδα τώρα, κάθεται στην μέση του δωματίου και κλαίει απαρηγόρητη. Δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί. Είχαν κάνει τόσα σχέδια μαζί, τόσα όνειρα. Όλα χάθηκαν σε μια στιγμη. 

"Γιατί;" αναρωτιέται, αλλά απάντηση δεν παίρνει.

Το τραπέζι γεμάτο σοκολάτες, ποτήρια με κόκκινο κρασί και αποτσίγαρα. Καπνίζει και πίνει ασταμάτητα. Γυρνώντας τα τελευταία λόγια στο μυαλό της με μανία. Δεν ξέρει τι να κάνει και δεν θέλει να κάνει τίποτα. Απλά να σταματήσει τον χρόνο και να τον φέρει πίσω. Εκεί μαζί της, να την κρατάει αγκαλιά και να της μιλά για το μέλλον τους. Ποτέ ξανά δεν θα ζήσουν μαζί, πρέπει να το πάρει απόφαση, σκέφτεται και ξεσπά σε κλάματα.

"Τα έκανα όλα λάθος", μονολογεί και κατηγορεί το εαυτό της για την κατάληξη. 

"Εγώ φταίω για όλα, μόνο εγώ, πόσο δίκιο είχε, όταν μου φώναζε" λέει στον καθρέφτη της με μάτια δακρυσμένα. 

"Πώς θα ζήσω μόνη μου, χωρίς να τον βλέπω, να τον ακούω, να τον αγγίζω;" συνεχίσει αλλά το τηλέφωνο διακόπτει την συζήτηση με τον εαυτό της. Κάνει πως δεν το ακούει, δεν θέλει να απάντησει. Αγνοεί τα πάντα και κυρίως την ζωή που κυλά δίπλα της. Καμιά σημασία δεν δίνει για την μέρα, για τα Χριστούγεννα που έρχονται και κάποτε λάτρευε.

Οι ώρες κυλούν, η κατάσταση όμως δεν αλλάζει. Ο καπνός του τσιγάρου καλύπτει τα πάντα, τα μπουκάλια με το κρασί γεμίζουν πλέον και το πάτωμα, όπως και τα χαρτομάντιλα. Η άρνηση της Νεφέλης γίνεται όλο και μεγαλύτερη, όπως και ο διαπεραστικός ήχος του κινητού της. Δεν μπορεί και δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν. Πετάει το κινητο μακρυά της, δεν αντέχει να το ακούει. Θέλει να βιώσει με τον δικό της τρόπο, την δική της απώλεια. Καθώς είναι απώλεια στο μυαλό και την καρδιά της. Θέλει να μείνει μακριά από όλους και όλα. Μόνο εκείνον, έχει ανάγκη. Περισσότερη από κάθε άλλη στιγμή της ζωής τους.

Photo by Canvas

Οι ώρες περνούν γρήγορα και τα Χριστούγεννα είναι μια αναπνοή μακριά. Η Νεφέλη στεναχωριέται, πιέζεται και κλαίει με λυγμούς καθώς βλέπει τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν δώδεκα τα μεσάνυχτα και ο άνθρωπος της να λείπει από κοντά της. Είναι πλέον Χριστούγεννα και τα περνάει ολομόναχη μέσα σε ένα σπίτι που κάποτε φτιάχτηκε για τον έρωτα τους. Ένα κλάμα βουβό ξυπνάει μέσα της και διπλωμένη σαν μωρό στο πάτωμα, αφήνεται να την παρασύρει, να ξεσπάσει, μέχρι να κοιμηθεί από την κούραση των ημερών.

Μια εβδομάδα πέρασε και δεν προσπάθησε να κάνει κάτι, να αντιδράσει, να μιλησει, να τον γυρίσει πίσω. Απλά κλείστηκε στους τέσσερις τοίχους και τον εαυτό της. Έχασε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και δεν θέλει να ακούσει και να μιλήσει σε κανέναν. Δεν απαντά μέρες τώρα στο τηλέφωνο της, δεν διαβαζει ούτε τα μηνύματα της. Περιμένει να ακούσει τα κλειδιά του στην πόρτα, να τρέξει κοντά της. Τίποτα άλλο δεν είναι σημαντικό για την Νεφέλη. 

Τίποτα όμως δεν συμβαίνει απ' όσα επιθυμεί και ελπίζει. 

Οι καμπάνες χτυπούν Χριστούγεννα και το κουδούνι της πόρτας ταράζει το πονεμένο της κεφάλι. Προσπαθεί με κόπο να σηκωθεί από το πάτωμα. Δεν ξέρεις πως βρέθηκε εκεί και ποτέ ο Μορφέας την τράβηξε βαθιά στην αγκαλιά του. Πονάει το σώμα και η ψυχή της. Το κεφάλι της γυρίζει και δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Δεν θέλει να ανοίξει την πόρτα. Δεν θέλει να δει κανέναν, αλλά δεν αντέχει άλλο τον θόρυβο από το χτύπημα και το κουδούνι που μουγκρίζει στο μυαλό της. 

Photo by Canvas

Προσπαθεί να φτάσει μέχρι την πόρτα. Με δυσκολία φτάνει ως εκεί, και μόλις βλέπει τον αδερφό του σωριάζεται λυπόθυμη μπροστά του. 

Πολλές ώρες αργότερα ξύπνα στο κρεβάτι της. Με έναν άνθρωπο καθισμένο στην απέναντι γωνία να την κοιτάζει με αγωνία και θυμό. Δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία για τα χάλια της Νεφέλης, αλλά και ο θυμός για την συμπεριφορά της είναι ολοφάνερος.

"Γιατί του το κάνεις αυτό Νεφέλη;" ήταν τα πρώτα λόγια που βγήκα από το στόμα του και η Νεφέλη μένει να τον κοιτάζει σαν άγαλμα. 

"Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνο σου, τόσο θυμωμένη είσαι πια;" την ρωτά και ο θυμός πλέον ξεχύνεται.

Η Νεφέλη δεν ξέρει τι να πει, το κεφάλι της θα σπάει, δεν καταλαβαίνει γιατί να είναι τόσο θυμωμένος. Προσπαθεί με δυσκολία να εξηγήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. "Μα, μου είπε πως δεν με θέλει στην ζωή του και σηκώθηκε και έφυγε, φώναζε πως με μισεί και δεν τον νοιάζει πια για μένα", λέει με πολύ κόπο και ξεσπά σε κλάματα. "Έφυγε και δεν ξανάγύρισε πίσω, δεν μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα, δεν τον νοιάζει πια για μένα, δεν με αγαπάει, δεν θέλει να με ξανά δεί, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτον,", καταφέρνει να τα βγάλει όλα από μέσα της. 

Photo by Canvas

Συναισθήματα, φόβους, πόνο και αναστάτωση. Και τότε ξαφνικά, ο άνθρωπος απέναντι της, αρχίζει ήρεμα να της μιλά. 

"Μα Νεφέλη μου, είναι στο νοσοκομείο, είχε ένα ατύχημα και είναι σοβαρά. Σε ζητάει από την πρώτη στιγμή και όλοι ψάχνουμε να σε βρούμε να σε πάμε κοντά του, αλλά εσύ δεν απαντάς σε κανένα. Έτσι πήρα την απόφαση να έρθω μέχρι εδώ", της λέει και τρέχει να την συγκρατήσει πριν λιποθυμήσει, άλλη μια φορά μπροστά του.

Αυτή είναι μια μικρή ιστορία που υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Δεν ξέρω τι με σταματούσε και δεν την μοιραζομουν. Ξέρω όμως πως χάρη στην Ερωφίλη, κατάφερα να την μεταφέρω στο χαρτί (που λέει ο λόγος). Σε ευχαριστώ για αυτό το συγγραφικό challenge. Με έκανε να καταλάβω πολλά.