Μικρές ιστορίες, στο συρμό του Μετρό.

 Μικρές ιστορίες, στο συρμό του Μετρό.

Photo by Canvas

6.35 το πρωί. Δύσκολη η ζωή, όταν το ξυπνητήρι σε ειδοποιεί τόσο νωρίς. Έξω σκοτάδι, κάτω από το πάπλωμα μια ζεστή μοναδική. Η μέρα σε καλεί να την αρπάξεις από νωρίς. Το σώμα ζητά λίγη ξεκούραση ακόμα. Νιώθεις πως ήρθε ο καιρός να πιάσεις το λαχείο, να είσαι ο πρώτος αριθμός του τζόκερ, πως θέλεις ξαφνικά να ξυπνήσεις πριγκίπισσα. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα συμβούν (ή μπορεί και όχι), γι'αυτό σήκω από το κρεβάτι και πάμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη μέρα, σκέφτομαι και πετάω το πάπλωμα μακρυά.

Ετοιμάζομαι, βάζω τα ακουστικά μου, παίρνω το τσάι μου και βγαίνω στο δρόμο. Λατρεύω να ξεκινάω την μέρα μου με μουσική. Ακούω κάθε μέρα τον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό παραγωγό, μου φτιάχνει την μέρα αυτός ο άνθρωπος. Κατεβαίνω τις σκάλες του σταθμού και περιμένω στην αποβάθρα να φτάσει ο συρμός του Μετρό. Δύσκολη η αναμονή στην αποβάθρα τέτοια ώρα. Κόσμος πολύς, φασαρία, φωνές, γκρίνια, ανυπομονησία, φάτσες αγουροξυπνημένες, πρόσωπα με χαμόγελα, παππούδες ανυπόμονοι, ατίθασα παιδιά. Τους παρατηρώ με απάθεια κάποιες στιγμές, με χαμόγελο άλλες, με σκέψεις τις περισσότερες.

Αυτή η εποχή με βολεύει αρκετά, όταν μετακινούμαι με το μετρό. Είναι πρωί, έχει δροσίσει ο καιρός, φοράω μάσκα, γυαλιά, την κουκούλα από το τζακετ μου, σε γενικές γραμμές περνάω απαρατήρητη, αλλά μπορώ να παρατηρώ τα πάντα. Κι έτσι γίνεται κάθε μέρα. Παρακολουθώ, παρατηρώ τους πάντες. Ίσως και οι άλλοι εμένα. Ποιός ξέρει;

Σήμερα είναι Δευτέρα και είναι δύσκολη μέρα για όλους. Ή έτσι πιστεύω κρίνοντας από μένα. Δεν μου αρέσει η Δευτέρα και πάντα ξυπνάω και ξεκινάω με κακοκεφιά την μέρα μου.  Κάθομαι σε μια γωνίτσα και δεν έχω κέφι να παρατηρήσω τίποτα και κανέναν. Βαριέμαι να μαζέψω τα looks της μέρας, τι παπούτσια επέλεξαν οι νέοι, τι στυλ γόβες φόρεσε η δικηγόρος που συναντάω κάθε μέρα σχεδόν, τι περίεργες στυλιστικές επιλογές γενικα έκανε ο κόσμος σήμερα. Δεν έχω καμία όρεξη να παρακολουθήσω τις συζητήσεις που κάνουν τα γεροντακια που πάνε την βόλτα τους στον Βοτανικό κήπο. Αχ, αυτή η Δευτέρα, νομίζω δεν θα την συμπαθήσω ποτέ.

Photo by Canvas

Ξαφνικά όμως, η μετακίνηση με το βαγόνι αυτό, αποκτά ενδιαφέρον. Στις διπλανές θέσεις, κάθεται ένα ζευγάρι που μιλά δυνατά, χωρίς να νοιάζεται για όσους ακούνε, αλλά και δίχως να σέβεται όσους θέλουν την ησυχία τους. Μιλά τόσο δυνατά λοιπόν, που ακούω ξεκάθαρα τις σκέψεις, τις απόψεις και τις διαφωνίες τους σχετικά με τις σχέσεις και την σχέση τους. Έχουν φτάσει σε τέτοια φάση, σε τέτοιο τέλμα, που αποφάσισαν να δουν έναν σύμβουλο σχέσεων. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν θέλουν να χωρίσουν ή να ξανά προσπαθήσουν. Σίγουρα όμως, θέλουν κάτι να κάνουν, κάτι να αλλάξουν, κάπως να το προσπαθήσουν. Δεν νιώθουν σίγουροι με την επιλογή τους. Μιας και απ' ότι λέει η κοπέλα, ήταν συμβουλή ενός φιλικού ζευγαριού. 

Έντονα προβληματισμένοι και οι δύο. Αν και αποφάσισαν να κάνουν αυτό το βήμα, να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό γι αυτούς. Τους τρομάζει η ιδέα, η πρώτη επαφή. Δεν πιστεύουν πως θα τους βοηθήσει, καθώς το φιλικό τους ζευγάρι δεν είναι και υπόδειγμα σχέσης στα μάτια τους. Είναι τόσο έντονο το ύφος του νεαρού, όταν λέει πως δεν ξέρει αν είναι σωστή η συμβουλή που ακολουθούν, καθώς ακόμα οι φίλοι τους μαλώνουν και μια χωρίζουν, μια δεν μιλούν και μια βρίζουν ο ένας τον άλλο σε κοινή θέα. Πώς τους βοηθάει ο σύμβουλος, αφού τίποτα δεν αλλάζει με αυτούς; Απορεί, αν τελικά μπορεί να βοηθήσει και τους ίδιους. Δεν τον αδικώ που κάνει τέτοιες σκέψεις βέβαια.

Χαμογελάω, επειδή ξέρω. Καταλαβαίνω.

Η κοπέλα συμφωνεί μαζί του. Δεν έχει δει μεγάλη αλλαγή στους φίλους της. Παρ όλα ταύτα, έχει μεγάλη ανάγκη να κάνει κάτι. Νιώθει πως κάποια πράγματα πάνε στραβά και κάποια άλλα θέλουν αλλαγή. Πιστεύει πως είναι σε μια φάση της ζωής της και σε μια ηλικία που θέλει να κάνει βήματα διαφορετικά, να δει μια καλύτερη εκδοχή της. Έχει ανάγκη να την στηρίξει ο σύντροφός της σε αυτή την προσπάθεια που θέλει να κάνει. Την βλέπω να τον κοιτάζει στα μάτια και να ζητά μια απάντηση, την κατανόηση του, την συνεργασία του. Δεν ξέρω αν την βλέπει. Δεν ξέρω πόσο εκφραστικός είναι. Σίγουρα όμως η αγκαλιά που της δίνει, είναι η καλύτερη απάντηση. Μπορεί να διαφωνούν. Μπορεί να φωνάζουν και να ενοχλούν τους γύρω τους, αλλά εμένα πλέον δε με νοιάζει καθόλου. 

Βλέπω απέναντι μου, δύο ανθρώπους που νοιάζονται τόσο πολύ ο ένας για τον άλλο, που αλληλοστηρίζονται, που προσπαθούν και μου φτιάχνουν την διάθεση. Είναι σπουδαίο να βλέπεις τέτοια ζευγάρια στις μέρες μας. Ξέρω πως ακούγομαι σαν στη μάνα μου, όταν λέω τέτοιες κλισέ ατάκες. Όμως, στην εποχή που ζούμε η προσπάθεια να δώσουμε, να μοιραστούμε, να παλέψουμε ναυαγεί πολύ σύντομα. Μάθαμε να μην προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δυνατούς δεσμούς και να πηγαίνουμε γρήγορα παρακάτω και στον επόμενο άνθρωπο. Συνήθεια της εποχής, μοιάζει στο μυαλό μου. Βάζουμε την ταμπέλα, "έτσι είναι αυτά, δεν πειράζει, δεν βαριέσαι" και πάμε παραπέρα. Βιαζόμαστε να κρίνουμε σαν ακατάλληλο κάποιον, χωρίς να του δώσουμε τα περιθώρια να δείξει ποιος είναι. Δίχως να δώσουμε χρόνο στον ίδιο μας τον εαυτό να ξεδιπλωθεί και να ξεδιπλώσει την προσωπικότητα του διπλανού μας, του φίλου, του συντρόφου, κυρίως του συντρόφου.

Photo by Canvas

Δεν μου ταιριάζει αυτή η συνήθεια, δεν θέλω να την υιοθετήσω, δεν την καταλαβαίνω, δεν την αποδέχομαι. Έχω μάθει να παλεύω μέχρι το τέλος. Να εξαντλώ τα περιθώρια και να είμαι σίγουρη και ικανοποιημένη από τον αγώνα και την προσπάθεια μου. Χαίρομαι λοιπόν ιδιαίτερα με το ζευγάρι που καθεται δίπλα μου, καθώς μοιάζουμε αρκετά στα θέλω και τις σκέψεις μας. Ίσως και τις πρωτοβουλίες μας. Θεωρώ μεγάλη βοήθεια στα σημερινά ζευγάρια, παντρεμένα και μη, τη συμβουλευτική. Μπορούν να βοηθηθούν σε πολλά προβλήματα και προβληματισμούς ή εμπόδια που αντιμετωπίζουν. 

Έχω βρεθεί σε αυτή την φάση και ξέρω πως αν πραγματικά θέλεις να λύσεις θέματα και προβλήματα, ένας σύμβουλος σχέσεων μπορεί να σου δώσει την βοήθεια που χρειάζεσαι. Δεν δίνει συμβουλές και μασημένη τροφή, όπως πιστεύουν κάποιοι, ούτε θα σου πει τι να κάνεις με την ζωή σου. Μπορεί όμως να σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Να καταλάβεις το λόγο που γίνονται κάποια πράγματα και πως μπορείς να αλλάξεις στάση ζωής ανάλογα με τα βιώματα και τα θέλω σου ή τα χαρακτηριστικά των άλλων.

Μου περνάει από το μυαλό, να χτυπήσω φιλικά στους ώμους αυτό το ζευγάρι, και να τους πω να μην δειλιάζουν και να πάνε σε αυτή την συνάντηση. Να μην φοβούνται τι θα σκεφτούν οι άλλοι, να πιστεύουν σε ότι έχουν και να διεκδικήσουν την καλύτερη εκδοχή τους. Είτε μείνουν μαζί, είτε προχωρήσουν μπροστά, θα έχουν επιλέξει την καλύτερη διαδρομή. Μια διαδρομή που θα τους δείξει ποιοι είναι και πόσο πιο όμορφοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν. 

Κοίτα να δεις πως μπορεί να αλλάξει η διάθεσή μου από την μια στιγμή στην άλλη. Μερικές φορές απορώ με αυτή την ρομαντική πλευρά μου. Όταν την χρειάζομαι, απουσιάζει. Και τώρα, εμφανίστηκε πρωί πρωί, χωρίς λόγο και αιτία. Λάθος. Με αφορμή μια όμορφη ανθρώπινη στιγμή. Σπανίζουν αυτές οι στιγμές στις μέρες μας. Χμ, να άλλη μια φορά που ακούγομαι σαν την μάνα μου, όταν προσπαθεί να νουθετήσει εμάς τους νεότερους. Μάλλον μεγαλώνω και έχω αρχίσει τα μεγάλα λόγια. Σα να έφτιαξε πολύ η διάθεσή μου τελικά και άρχισα τα αστεία με την ηλικία.

Τα πρώτα χρόνια που αναγκαζόμουν να μετακινούμαι με το Μετρό, δεν περνούσα καθόλου καλά. Με κούραζε πολύ ο κόσμος και η βαβούρα. Με ενοχλούσε ότι καθόταν ο ένας πάνω στον άλλο, σαν τις σαρδέλες. Πλέον συνήθισα. Ακόμα και αυτό το διάστημα που φοβόμαστε όλοι τον covid -19, απολαμβάνω τις διαδρομές κι ας πρέπει να φοράω μάσκα. Σίγουρα υπάρχουν μέρες που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στα βαγόνια και υπάρχει ο φόβος, αλλά είναι τόσες πολλές οι ιστορίες που ακούς, που ξεχνιέσαι ή απολαμβάνεις τις σκέψεις που σου προκαλούνται από τα λεγόμενα τρίτων.

Photo by Canvas

Δεν περίμενα ποτέ, πως ένα ζευγάρι γυαλιά και μια μάσκα θα μου έδινε την δυνατότητα να περνώ απαραίτητη και να ακούω τόσο πολλά και σπουδαία για εμένα θέματα. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο ή σου φαντάζει αδιάκριτη ή κουτσομπολίστικη η στάση μου, αλλά εμένα είναι ο τρόπος μου να παρατηρώ και να μαθαίνω τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές. Θεωρώ πως παρατηρώντας και ακούγοντας αναγνωρίζεις τις ανθρώπινες ζωές και παίρνεις μαθήματα που δεν θα μάθαινες ποτέ. Μερικές στιγμές και λίγες λέξεις, κινήσεις και πράξεις, σε φέρνουν μπροστά σε συναισθήματα και σκέψεις που δεν θα έκανες ποτέ. 

Πάντα πίστευα πως η ζωή είναι ένα μεγάλο, ιδιαίτερο και πρότυπο σχολείο. Ορίστε, ήρθε το μικρό καθημερινό ταξίδι με το Μετρό, να επιβεβαιώσει αυτές τις πρόχειρες νεανικές σκέψεις. 

Βάλε τα γυαλιά σου, κάθισε αναπαυτικά στην θέση σου και απλά και διακριτικά παρατήρησε τους ανθρώπους γύρω σου. Τότε θα καταλάβεις πόσο ανοιχτό βιβλίο είναι κάποιοι άνθρωποι και πως θυμίζει λαβύρινθο η σκέψη κάποιων άλλων. Κάθε διαδρομή με το Μετρό, το τραμ ή το λεωφορείο της γραμμής, μπορεί να αποδειχθεί τόσο ενδιαφέρουσα, που μπορεί να κλείσεις μέχρι και τα δεδομένα του κινητού σου.

Σου ακούγεται περίεργο ε;

Photo by Canvas

Δεν έχεις παρά να κλείσεις το κινητό σου και να ανοίξεις τα μάτια και τα αυτιά σου. Πρόσεχε όμως, τόσο όσο να μην φέρεις σε δύσκολη θέση κανέναν. 

Περιμένω να μοιραστούμε την δική σου εμπειρία, από το δικό σου βαγόνι του Μετρό.